Toko MC B.V./bestuurders en toezichthouders van Stichting MC

Toko MC B.V. ('Toko') stelt de bestuurder en de toezichthouders van het gefailleerde theater Stichting MC persoonlijk aansprakelijk wegens het onrechtmatig afbreken van overnameonderhandelingen. Toko meent dat de bestuurder en de toezichthouders hebben bewerkstelligd dat Stichting MC haar contractuele verplichtingen jegens haar niet kon nakomen. De rechtbank wijst de vordering af, omdat Toko geen feiten of omstandigheden heeft aangevoerd die kunnen leiden tot het oordeel dat Toko er gerechtvaardigd op mocht vertrouwen dat de overname door Stichting MC rond zou komen.

Curator/middellijk bestuurder

Eiser, de curator van een gefailleerde vennootschap, vordert onder meer van gedaagde, haar middellijk bestuurder, een verklaring voor recht dat de bestuurder haar taak als middellijk bestuurder van bedrijf onbehoorlijk heeft vervuld (art. 2:248 BW) en dat zij daarom aansprakelijk is voor het boedeltekort. De rechtbank is van oordeel dat er sprake is van kennelijk onbehoorlijk bestuur, nu de bestuurder niet heeft ingegrepen toen zij waarnam dat sprake was van een ongebruikelijke goederenstroom binnen het bedrijf, terwijl gelet op de omvang van de onderneming van meet af aan duidelijk moet zijn geweest dat de vennootschap de bestelde goederen niet zou kunnen betalen, en voorts omdat zij de feitelijke bestuurder zijn gang heeft laten gaan.

Stichting Bewaarder French Investments Projects

Vordering van eisers, een drietal investeerders, tegen gedaagden, de Stichting Bewaarder French Investment Project ('de Bewaarder') en haar bestuurders, tot voor recht verklaring dat gedaagden aansprakelijk zijn voor vergoeding van de door eisers geleden schade als gevolg van het verdwijnen van de door eisers ingelegde gelden. Eisers verwijten de bestuurders van de Bewaarder dat zij niet het toezicht hebben gehouden waartoe zij tegenover de participanten verplicht waren en dat zij niet hebben ingegrepen bij de betrokken vennootschappen. Naar het oordeel van de rechtbank hebben eisers onvoldoende duidelijk gemaakt wat de bestuurders exact zouden hebben kunnen doen ter voorkoming van het verdwijnen van de door de participanten ingelegde gelden en de vermindering van de waarde van de aangekochte huizen. De mogelijkheden en taken van de bestuurders waren volgens de rechtbank zeer beperkt, hetgeen inherent was aan de gekozen beleggingsstructuur zodat deze niet aan de bestuurders worden tegengeworpen.

Nijhuis q.q./bestuurders en hun moeder

Appellante, curator van een gefailleerde vennootschap, vordert veroordeling van geïntimeerden, de bestuurders en hun moeder, tot terugbetaling van € 37.000. Dit bedrag is overgeboekt naar de rekening van de moeder van de bestuurders, één dag voordat de vennootschap haar eigen faillissement had aangevraagd. De rechtbank heeft de vorderingen van de curator afgewezen. Het hof heeft dat vonnis vernietigd. Naar het oordeel van het hof hebben de bestuurders, door een schuld van een naast familielid te voldoen, waarvoor afgezien van de opeisbaarheid geen grond is aangevoerd, terwijl niet is gesteld of gebleken dat de vennootschap voor haar verdere exploitatie van die schuldeiser afhankelijk was, terwijl vele andere schuldeisers onbetaald bleven, jegens de vennootschap c.q. haar gezamenlijke schuldeisers zodanig onrechtmatig gehandeld dat hen ter zake persoonlijk een ernstig verwijt treft.

X/Y

Vordering van geïntimeerde, een gewezen werknemer tevens medeaandeelhouder en bestuurder van een hypotheekadviesbedrijf ('de vennootschap'), tegen appellanten, een medeaandeelhouder en werknemer van de vennootschap alsmede zijn persoonlijke holdingmaatschappij, tot vergoeding van schade wegens het ontbreken van verhaalsmogelijkheden ter zake van een aan geïntimeerde toekomende ontbindingsvergoeding. De rechtbank heeft de vordering toegewezen. Het hof heeft het vonnis vernietigd, omdat appellanten niet beschouwd kunnen worden als feitelijk bestuurder van de vennootschap.

Sponsor volleybalvereniging/stichtingsbestuur

Eiser, een sponsor van een stichting die zich richt op de financiële ondersteuning van een volleybalvereniging, leent € 50.000 aan de stichting voor deelname aan een door een derde ('C') voorgestelde beleggings(constructie) die jaarlijks een rendement van 25 procent in het vooruitzicht stelt. De stichting verbindt zich tot een aflossing aan eiser van acht procent (van het restant) van de hoofdsom per jaar. De stichting stelt te zijn opgelicht en komt haar aflossingsverplichtingen jegens eiser niet na. In het onderhavige geding vordert eiser schadevergoeding van het stichtingsbestuur, omdat hij als schuldeiser door het onbetaald en onverhaalbaar blijven van zijn vorderingen is benadeeld. De rechtbank wijst de vordering af. Volgens de rechtbank is er geen causaal verband tussen de onrechtmatige gedraging en de schade en is er geen sprake van een voldoende ernstig persoonlijk verwijt.

Nijhuis q.q./Bestuurders Reisbureau

In deze procedure vordert de curator van een gefailleerde vennootschap van haar gewezen bestuurders terugbetaling van het door hen één dag voor de faillissementsaanvraag naar de rekening van de moedervennootschap overgeboekte bedrag van € 37.000. De rechtbank heeft deze vordering afgewezen. Het hof heeft deze beslissing gedeeltelijk vernietigd. Volgens het hof hebben de bestuurders van de vennootschap, terwijl duidelijk was dat het faillissement van de vennootschap onafwendbaar was, een betaling aan de moedervennootschap gedaan, waar geen andere rechtsgrond voor was dan dat deze opeisbaar was, terwijl de vennootschap voor haar verdere exploitatie niet afhankelijk was van de moeder. Doordat vele andere schuldeisers onbetaald bleven, hebben de bestuurders zodanig onrechtmatig gehandeld jegens de vennootschap en de gezamenlijke schuldeisers, dat hen een persoonlijk ernstig verwijt treft, aldus het hof.

Curator Inter Confex B.V./gedaagde

Eiser, curator van de failliete vennootschap Inter Confex B.V. ('Inter Confex'), vordert een verklaring voor recht dat gedaagde, een werknemer van Inter Confex, beschouwd moet worden als feitelijke beleidsbepaler in de zin van artikel 2:248 lid 7 BW en naast de bestuurder van Inter Confex hoofdelijk aansprakelijk is voor het boedeltekort, primair op grond van artikel 2:248 BW en subsidiair op grond van artikel 6:162 BW. De rechtbank is van oordeel dat gedaagde niet kan worden beschouwd als feitelijk beleidsbepaler in de zin van artikel 2:248 lid 7 BW, omdat zijn positie vergelijkbaar was met die van een vestigingsmanager; weliswaar is hij meer dan eens namens de vennootschap overeenkomsten aangegaan, maar denkbaar is dat dit in opdracht van de bestuurder is geweest. Ten aanzien van de subsidiaire grondslag oordeelt de rechtbank dat een deel van de door de curator gemaakte verwijten niet zijn komen vast te staan en op drie andere punten zijn nog nadere bewijsverrichtingen nodig zijn, waarbij te gelden heeft dat, indien op (één of meer van) de drie punten onrechtmatig handelen van gedaagde definitief komst vast te staan, uit de aard van dit handelen voortvloeit dat dit aan gedaagde toegerekend kan worden.

X/Chilean Lumber Company S.A. (CLC)

In dit geding vordert verweerster in cassatie, Chilean Lumber Company S.A. ('CLC') schadevergoeding op grond van onrechtmatige daad van eiser tot cassatie, de bestuurder ('X') van Arkans Limited ('Arkans'), in verband met gelden van CLC die X zich zou hebben toegeëigend. In eerste aanleg is de vordering toegewezen. Het hof heeft deze beslissing bekrachtigd. Daartoe overwoog het hof onder meer dat de vraag naar het toepasselijke recht niet moet worden beantwoord aan de hand van de conflictregels van de Wet conflictenrecht corporaties ('WCC'), omdat het hier niet gaat om de aansprakelijkheid van X als bestuurder van Arkans maar om zijn aansprakelijkheid voor schade uit onrechtmatige daad. Voorts heeft het hof overwogen dat de aansprakelijkheidsvraag op grond van artikel 4 lid 3 Rome II wordt beheerst door Nederlands recht, aangezien zo al niet moet worden aangenomen dat CLC de schade in Nederland heeft opgelopen, de onrechtmatige daad in ieder geval de nauwste band heeft met Nederland. Daartegen richt zich het middel. De Hoge Raad heeft de zaak met toepassing van artikel 81 lid 1 RO afgedaan.

VEB/LCI

Dit geding betreft een collectieve actie van de Vereniging Effectenbezitters ('VEB') en de stichting VEB Actie LCI ('de Stichting') tegen de gewezen bestuurder en commissarissen van de gefailleerde beursgenoteerde vennootschap LCI Group Technology N.V. ('LCI'), waarin zij onder meer vorderen dat voor recht wordt verklaard dat in de jaarstukken 2000/2001 een misleidende voorstelling is gegeven, de bestuurder en commissarissen een ernstig verwijt van onbehoorlijke taakvervulling respectievelijk onbehoorlijk toezicht kan worden gemaakt, en dat de aandeelhouders die daardoor afgeleide schade hebben geleden direct een schadevergoedingsvordering kunnen instellen. In eerste aanleg hebben de bestuurder en commissarissen een beroep gedaan op verjaring van de op onrechtmatig handelen gegronde vorderingen. De rechtbank heeft dat verweer gehonoreerd en de VEB en de Stichting niet-ontvankelijk verklaard. Het hof heeft die beslissing vernietigd, overwegende dat pas met het verschijnen van het openbaar gemaakte rapport (op 13 juni 2003) van de curatoren over de oorzaken van het faillissement van LCI voldoende concrete feiten en omstandigheden bekend werden die meebrachten dat verlangd kon worden dat de aandeelhouders met het oog op het vaststellen van aansprakelijkheid actie zouden ondernemen. Voorts oordeelt het hof dat de namens de VEB betekende exploten (op 12 juni 2008) de verjaring van de vorderingen van de aandeelhouders in LCI tijdig hebben gestuit, zodat de desbetreffende vorderingen niet zijn verjaard. Het hof heeft partijen de gelegenheid gegeven voor een nadere memoriewisseling.