X/Y c.s.

Bestuurdersaansprakelijkheid wegens selectieve betaling in zicht van faillissement? Het hof wijst de vordering af. Het feit dat de financiële vooruitzichten van de vennootschap niet goed waren en er verliezen werden geleden, is onvoldoende om aan te nemen dat de vennootschap geen nieuwe verplichtingen meer had mogen aangaan, zonder dat dit achteraf aan haar of haar bestuurders zou kunnen worden verweten. De stelling dat geïntimeerden onrechtmatig gehandeld hebben omdat de vennootschap op haar eigen naam aanneemovereenkomsten afsloot maar daarbij bedong dat betalingen aan de moeder werden gedaan, met als gevolg dat de vennootschap geen enkel verhaal bood voor haar crediteuren, is volgens het hof onterecht, aangezien geïntimeerden hebben toegelicht dat de kosten van de activiteiten van de vennootschap die door de moeder werden gedragen de opbrengsten uit de aan de moeder betaalde facturen voor door de vennootschap verrichte activiteiten fors overtroffen.

Bestuurdersaansprakelijkheid. In deze procedure vorderen een aantal consultants dat de bestuurders van Etric B.V. (welk bedrijf zich bezighield met consultancy) hoofdelijk veroordeeld worden tot betaling van onbetaald gelaten facturen van de consultants. Een overeenkomst met Riro Ventures gaf Etirc B.V. het recht op vergoeding voor consultancywerkzaamheden. Het hof stelt vast dat dat Etirc B.V. voor haar inkomsten geheel afhankelijk was van betalingen door Riro Ventures, terwijl eveneens vaststaat dat Etirc B.V. vanaf een zeker moment niet meer aan Riro Ventures heeft gefactureerd en haar vorderingen op Riro Ventures niet meer heeft geïnd, hoewel er geen reden was om aan te nemen dat Riro Ventures niet meer tot betaling in staat was. Gelet op deze (en andere) omstandigheden vindt het hof dat de handelwijze van bestuurders als een onbehoorlijke taakvervulling dient te worden beschouwd, waarvan hen een persoonlijk ernstig verwijt valt te maken omdat zij een gang van zaken hebben bewerkstelligd of toegelaten waardoor, naar zij redelijkerwijs behoorden te begrijpen, bestaande verplichtingen van Etirc B.V. niet (langer) konden worden nagekomen en Etirc B.V. voor de daardoor ontstane schade van de consultants evenmin verhaal zou bieden. De conclusie van A-G Timmerman strekt tot verwerping van het cassatieberoep en de Hoge Raad volgt deze conclusie.

Bestuurdersaansprakelijkheid. In deze procedure vorderen een aantal consultants dat de bestuurders van Etric B.V. (welk bedrijf zich bezighield met consultancy) hoofdelijk veroordeeld worden tot betaling van onbetaald gelaten facturen van de consultants. Een overeenkomst met Riro Ventures gaf Etirc B.V. het recht op vergoeding voor consultancywerkzaamheden. Het hof stelt vast dat dat Etirc B.V. voor haar inkomsten geheel afhankelijk was van betalingen door Riro Ventures, terwijl eveneens vaststaat dat Etirc B.V. vanaf een zeker moment niet meer aan Riro Ventures heeft gefactureerd en haar vorderingen op Riro Ventures niet meer heeft geïnd, hoewel er geen reden was om aan te nemen dat Riro Ventures niet meer tot betaling in staat was. Gelet op deze (en andere) omstandigheden vindt het hof dat de handelwijze van bestuurders als een onbehoorlijke taakvervulling dient te worden beschouwd, waarvan hen een persoonlijk ernstig verwijt valt te maken omdat zij een gang van zaken hebben bewerkstelligd of toegelaten waardoor, naar zij redelijkerwijs behoorden te begrijpen, bestaande verplichtingen van Etirc B.V. niet (langer) konden worden nagekomen en Etirc B.V. voor de daardoor ontstane schade van de consultants evenmin verhaal zou bieden. De conclusie van A-G Timmerman strekt tot verwerping van het cassatieberoep en de Hoge Raad volgt deze conclusie.

SNCU

Van een onderneming die zich niet gehouden heeft aan cao-bepalingen is de inschrijving in het handelsregister doorgehaald. Een stichting die naleving van de cao controleert vordert jegens de ex-bestuurders het nabetalen van de werknemers die te weinig betaald zijn en van het betalen tot de forfaitaire schadevergoeding die voortvloeit uit de overtredingen. De rechter oordeelt dat niet in te zien valt waarom enkele jaren na het beëindigen van de onderneming alsnog een vordering ingesteld zou kunnen worden tegen de ex-bestuurders welke strekt tot nakoming door de onderneming van een algemeen verbindend verklaarde cao. De schadevergoeding wordt wel toegewezen omdat het niet naleven van een cao per definitie leidt tot een ernstig persoonlijk verwijt.

Stichting Woningstichting Rentree

De bestuurder van de stichting Woningstichting Rentree is op grond van artikel 2:9 BW aansprakelijk voor de door Rentree en haar dochtervennootschap geleden schade als gevolg van zijn handelwijze als bestuurder van Rentree en indirect bestuurder van die dochtervennootschap. De rechtbank is van oordeel dat de verplichting van de bestuurder tot schadevergoeding aanzienlijke gematigd dient te worden omdat het opleggen van een verplichting tot volledige vergoeding van de schade van Rentree (ter hoogte van ruim 8,5 miljoen euro) tot kennelijke onaanvaardbare gevolgen zal leiden. In dit verband vindt de rechtbank het ook nog van belang dat de bestuurder heeft onderbouwd dat hij nauwelijks inkomen en vermogen heeft. Alle omstandigheden van het geval leiden ertoe dat de rechtbank bij de matiging aansluiting zoekt bij de hoogte van de verzekeringsdekking (van € 2.270.000).

X/Y

Een holdingvennootschap die zich beperkte tot het houden van aandelen in het kapitaal van en het voeren van directie over een failliet verklaarde vennootschap is ontbonden middels turboliquidatie (artikel 2:19 lid 4 BW). Na twee jaar verzoekt een schuldeiser alsnog tot faillietverklaring van die holdingvennootschap, omdat de bestuurders van de holdingvennootschap aansprakelijk zouden zijn vanwege het niet deponeren van jaarrekeningen en er dus sprake is van een bate. De rechtbank stelt vast dat ontbinding van verweerster een faillissement niet in de weg staat wanneer voldoende aannemelijk is dat er nog baten zijn. De rechtbank acht echter aannemelijk dat het faillissement van de dochtervennootschap een belangrijke oorzaak is van een eventueel faillissement van de holding en niet het niet deponeren van de jaarrekeningen. Bij een late faillissementsaanvraag als in dit geval, nu de aanvraag wordt gedaan twee jaar na de ontbinding, mag verwacht worden dat door de verzoekster reële baten aannemelijk gemaakt worden. De enkele stelling dat de curator in zijn onderzoek deze reële baten zal vinden is hiervoor niet voldoende. Ook is van belang dat ook het salaris van de curator volgens verzoekster afhangt van de uitkomst van haar eigen onderzoek. Er is geen aanbod gedaan om de werkzaamheden door middel van een boedelkrediet voor te financieren. Het belang van de verzoekster weegt niet op tegen het belang van de benoemen curator om zo veel mogelijk gevrijwaard te blijven van onverhaalbare kosten.

Bribus

Bedrijf X is failliet gegaan nadat – kort gezegd – haar enige opdrachtgever besloot om zelf de opdrachten uit te voeren. De curator beweert dat bestuurders van X wisten dan wel behoorden te weten dat de opdrachtenstroom zou uitvallen en dat daarom gedane winst- en agio-uitkeringen vernietigd horen te worden. De bestuurders en aandeelhouders van X stellen, als gedaagden, dat ten tijde van de uitkeringen helemaal niet duidelijk was dat de opdrachtenstroom zou ophouden. Er waren exclusiviteitsafspraken. De rechter stelt vast dat de curator niet voldaan heeft aan haar stelplicht omdat deze de stellingen van de gedaagden slechts in algemene bewoordingen betwist, dat de curator niet voldoende aannemelijk heeft gemaakt dat de uitkeringen een belangrijke oorzaak zijn van het faillissement en dat onvoldoende is gesteld dat bij de uitkeringen het faillissement en het tekort met een redelijke mate van waarschijnlijkheid waren te voorzien.

Bautec

Eiser vordert in kort geding betaling van de bestuurder van de vennootschap waarop hij een vordering heeft, welke vordering reeds eerder door de kantonrechter is toegewezen. Eiser baseert zijn vordering op onrechtmatige daad en stelt dat er sprake is van betalingsonwil bij gedaagde, die enig bestuurder en aandeelhouder is van de reeds veroordeelde vennootschap onder verwijzing naar HR 3 april 1992 (Van Waning/Van der Vliet). De Hoge Raad heeft in dit arrest duidelijk uiteengezet dat degene die volledige zeggenschap heeft over de nalatige vennootschap, aannemelijk dient te maken dat de vennootschap niet in staat is te betalen. Gedaagde heeft de volledige zeggenschap over de nalatige vennootschap. Er was geen sprake van betalingsonmacht: de vennootschap floreerde niet, maar boekte wel een redelijke omzet. Zonder nadere toelichting van gedaagde, die evenwel ontbreekt, moet er voorshands van worden uitgegaan dat er sprake was van betalingsonwil aan de zijde van gedaagde. Nu gedaagde de volledige zeggenschap heeft over de nalatige vennootschap en er bij gedaagde sprake was van betalingsonwil, is hij als enig bestuurder van de vennootschap op grond van onrechtmatige daad aansprakelijk.

X/Y

Gedaagden stellen een toekomstige afzetmarkt in China in het vooruitzicht aan Nederlandse leveranciers van een cosmeticaproduct. Na het sluiten van de overeenkomst blijkt dat deze afzetmarkt helemaal niet gerealiseerd is. Appellanten vorderen schadevergoeding uit onrechtmatige daad omdat zij doelbewust met onjuiste informatie bewogen zijn tot het sluiten van een overeenkomst tot levering van producten. Het hof stelt vast dat ten tijde van het sluiten van deze informatie het niet- realiseren van de verkoopmarkt een mogelijkheid was waarvan appellanten op de hoogte waren althans konden zijn. Er zou sprake kunnen zijn van niet-nakoming van de overeenkomst maar dit is uitdrukkelijk niet aan de vordering ten grondslag gelegd.