Incident omtrent het toepasselijke recht bij externe bestuurdersaansprakelijkheid. Grondslag van de door eiser ingestelde vordering is onrechtmatig handelen jegens hem door gedaagden. Eiser stelt dat het op de vordering toepasselijke recht dient te worden vastgesteld aan de hand van de Rome II Verordening. Het verweer van gedaagden houdt in dat aangeknoopt dient te worden bij het in artikel 10:119 BW neergelegde incorporatierecht. De rechtbank overweegt dat artikel 10:119 BW niet ziet op de situatie waarin een corporatie onrechtmatig handelen wordt verweten, maar op de oprichting van een corporatie en interne aangelegenheden en het daarop toepasselijke recht. Daaronder valt niet de situatie waarin de externe aansprakelijkheid van de corporatie in het geding is en ook niet, zoals in het onderhavige geval, de situatie waarin een andere vennootschap aansprakelijk wordt gesteld. Het op een corporatie toepasselijke recht beheerst ook de vraag wie naast de vennootschap, voor de handelingen waarvoor de vennootschap wordt verbonden, aansprakelijk is uit hoofde van een bepaalde hoedanigheid zoals die van bestuurder (artikel 10:119 aanhef en sub e BW). De aansprakelijkheid kan echter ook voortvloeien uit onrechtmatig handelen van de bestuurder jegens de derde die wederpartij van de vennootschap is. In zulke gevallen is geen sprake van een verbintenis op grond van het vennootschapsrecht en is het incorporatierecht niet van toepassing. De aansprakelijkheid wordt in dat geval beheerst door het recht dat van toepassing is op de onrechtmatige daad. De rechtbank houdt iedere verdere beslissing aan in afwachting van de nadere aktewisseling tussen partijen.

Z Beheer/E c.s.

Bestuurdersaansprakelijkheid voor huurovereenkomsten namens een BV in oprichting en bestuurdersaansprakelijkheid in faillissement. Stilzwijgende bekrachtiging huurovereenkomsten in de zin van artikel 2:203 lid 1 BW. Geen hoofdelijke aansprakelijkheid in de zin van artikel 2:203 lid 3 BW jegens de verhuurders nu geïntimeerde het vermoeden dat hij wist of redelijkerwijs kon weten dat de vennootschap haar verplichtingen uit de huurovereenkomsten niet zou kunnen nakomen, volgens het hof overtuigend heeft ontzenuwd, mede in aanmerking nemende dat geïntimeerde en/of zijn vader risicodragend in de Vennootschap hebben geïnvesteerd en gesteld noch gebleken is dat zij in de periode tussen de oprichting en het faillissement van die vennootschap niet te rechtvaardigen profijt van de activiteiten van de Vennootschap, in het bijzonder van de met appellanten gesloten huurovereenkomsten, hebben gehad. Ter zake van de bestuurdersaansprakelijkheid verwijten appellanten het bestuur dat door de Vennootschap geen gebruik is gemaakt van de bestaande mogelijkheid om het gehuurde te exploiteren op de wijze waarop dit eerder gebeurde, welke exploitatie in hun visie profijtelijk was. De stelling van appellanten, dat geïntimeerden ten onrechte niet van een eerder in de praktijk bewezen concept gebruik hebben gemaakt, is volgens het hof in de gegeven omstandigheden ondeugdelijk. Het hof passeert elk bewijsaanbod als niet ter zake doende, althans onvoldoende gespecificeerd. De conclusie is dat de vordering van appellanten geen deugdelijke grondslag heeft. Het vonnis zal op die grond worden bekrachtigd.

NFNvB/LMB en DWI

Het hof oordeelt dat de indirecte bestuurders – directeur LMB en directeur DWI – kan worden verweten dat zij GFIS de share purchase agreement (SPA) hebben doen sluiten, terwijl zij wisten althans redelijkerwijze behoorden te begrijpen dat GFIS niet binnen een redelijke termijn aan de verplichtingen op grond van de SPA zou kunnen voldoen en geen verhaal zou bieden voor de door NFNvB als gevolg van deze tekortkoming te lijden schade. Gelet op de stand van zaken rondom het verkrijgen van de externe financiering op 4 mei 2011 hadden directeur LMB en directeur DWI af moeten zien van de SPA tussen GFIS en NFNvB. Zij hadden eventueel ook een financieringsvoorbehoud in de SPA kunnen laten opnemen. Directeur LMB en directeur DWI hebben dat niet gedaan. Evenmin hebben zij directeur NFNvB geïnformeerd over de noodzaak om de koopprijs extern te financieren, zodat deze zijn besluit om de SPA aan te gaan voor de prijs van € 350.000 en zonder aanvullende zekerheden te bedingen kon heroverwegen. Van dit een en ander kan directeur LMB en directeur DWI een ernstig verwijt worden gemaakt, dat hen (althans de gedagvaarde beheersmaatschappijen LMB en DWI) aansprakelijk doet zijn voor de schade die het gevolg is van de verweten gedragingen.

Robiniahoutplantages

Geïntimeerden hebben via AWB Adviesgroep meerdere overeenkomsten gesloten met Green Horizon met het oog op het beleggen in Robinia-houtplantages, waarvan appellant aandeelhouder en bestuurder was. Na het faillissement van Green Horizon spreken geïntimeerden appellant aan. De rechtbank acht appellant, als bestuurder van Green Horizon, persoonlijk aansprakelijk, omdat de beleggingsonderneming ten onrechte de indruk heeft gewekt dat zij over een definitieve vergunning van de AFM beschikte en de bestuurder onvoldoende heeft betwist dat de beleggingen niet daadwerkelijk zijn verricht. Het hof bekrachtigt het bestreden vonnis van de rechtbank.

MBSH/Attitude Group

In onderhavige procedure gaat het om de vraag of (voormalig) bestuurder en medeaandeelhouder AG onrechtmatig heeft gehandeld jegens de vennootschap en jegens MBSH als aandeelhouder in verband met het innen van facturen van de vennootschap op een rekeningnummer van AG, betalingen van de vennootschap aan AC en de verkoop van een bedrijfsonderdeel. Het hof oordeelt dat AG aansprakelijk is op grond van artikel 2:9 jo. 2:11 BW. MBSH heeft wel onvoldoende gesteld om de conclusie te rechtvaardigen dat AG een specifieke zorgvuldigheidsnorm jegens MBSH als aandeelhouder heeft geschonden. Het hof stelt tevens vast dat AG een ernstig verwijt kan worden gemaakt van haar handelen, te weten dat zij zonder statutair vereiste toestemming van de ava een bedrijfsonderdeel heeft verkocht. Hierom is eveneens sprake van onbehoorlijk bestuur in de zin van artikel 2:9 BW.

Appellante/Ontvanger

Vordering van de bestuurder van een failliete vennootschap om de Ontvanger te bevelen aan de curator mee te delen dat de fiscale vordering, die onderdeel vormt van het faillissementstekort waarvoor de curator de bestuurder op de voet van artikel 2:248 BW wil aanspreken, niet op de bestuurder mag worden verhaald omdat volgens de bestuurder de onderliggende belastingaanslagen in materieel opzicht niet verschuldigd zijn. Het hof leidt uit de rechtspraak van de Hoge Raad af dat een door de curator op de voet van artikel 2:248 BW aangesproken bestuurder, die stelt dat de fiscale schuld in het faillissement, als onderdeel van het faillissementstekort waarvoor hij wordt aangesproken, niet juist is, de gelegenheid moet hebben om zich in de aansprakelijkheidsprocedure tegen deze schuld te verweren. Anders dan appellante betoogt, volgt uit het vorenstaande echter niet dat de bestuurder ook buiten het kader van een aansprakelijkheidsprocedure, zonder verdere grondslag, het oordeel van de civiele rechter over de juistheid van de aan de vennootschap opgelegde aanslagen kan inroepen.

Kasrondje

Al tijdens het passeren van de oprichtingsakte is vrijwel de gehele (destijds verplichte) volstorting van het geplaatst aandelenkapitaal à € 18.000 teruggestort aan de direct en indirect bestuurder van de BV. Na zetelverplaatsing en naamswijziging gaat de BV failliet. Bestuurder en indirect bestuurder worden aangesproken wegens onder andere niet-nakoming van een huur- en koopovereenkomst op grond artikel 2:180 jo. 2:11 BW, daarnaast op grond van artikel 2:203 jo. 2:11 BW en ook wegens schending van de ‘Beklamelnorm’. De rechtbank acht aansprakelijkheid op alle gronden aanwezig. Wat betreft de laatste grond overweegt de rechtbank dat omdat de BV altijd onvermogend is geweest en nooit in staat was de koopverplichting na te komen en dit ook nooit zou worden, niet-nakoming vanaf het begin al vaststond. Daarmee is volgens de rechtbank hoofdelijke aansprakelijkheid van A en A BV voor daaruit voortvloeiende schade gegeven.

X/Y c.s.

Bestuurdersaansprakelijkheid wegens selectieve betaling in zicht van faillissement? Het hof wijst de vordering af. Het feit dat de financiële vooruitzichten van de vennootschap niet goed waren en er verliezen werden geleden, is onvoldoende om aan te nemen dat de vennootschap geen nieuwe verplichtingen meer had mogen aangaan, zonder dat dit achteraf aan haar of haar bestuurders zou kunnen worden verweten. De stelling dat geïntimeerden onrechtmatig gehandeld hebben omdat de vennootschap op haar eigen naam aanneemovereenkomsten afsloot maar daarbij bedong dat betalingen aan de moeder werden gedaan, met als gevolg dat de vennootschap geen enkel verhaal bood voor haar crediteuren, is volgens het hof onterecht, aangezien geïntimeerden hebben toegelicht dat de kosten van de activiteiten van de vennootschap die door de moeder werden gedragen de opbrengsten uit de aan de moeder betaalde facturen voor door de vennootschap verrichte activiteiten fors overtroffen.

Bestuurdersaansprakelijkheid. In deze procedure vorderen een aantal consultants dat de bestuurders van Etric B.V. (welk bedrijf zich bezighield met consultancy) hoofdelijk veroordeeld worden tot betaling van onbetaald gelaten facturen van de consultants. Een overeenkomst met Riro Ventures gaf Etirc B.V. het recht op vergoeding voor consultancywerkzaamheden. Het hof stelt vast dat dat Etirc B.V. voor haar inkomsten geheel afhankelijk was van betalingen door Riro Ventures, terwijl eveneens vaststaat dat Etirc B.V. vanaf een zeker moment niet meer aan Riro Ventures heeft gefactureerd en haar vorderingen op Riro Ventures niet meer heeft geïnd, hoewel er geen reden was om aan te nemen dat Riro Ventures niet meer tot betaling in staat was. Gelet op deze (en andere) omstandigheden vindt het hof dat de handelwijze van bestuurders als een onbehoorlijke taakvervulling dient te worden beschouwd, waarvan hen een persoonlijk ernstig verwijt valt te maken omdat zij een gang van zaken hebben bewerkstelligd of toegelaten waardoor, naar zij redelijkerwijs behoorden te begrijpen, bestaande verplichtingen van Etirc B.V. niet (langer) konden worden nagekomen en Etirc B.V. voor de daardoor ontstane schade van de consultants evenmin verhaal zou bieden. De conclusie van A-G Timmerman strekt tot verwerping van het cassatieberoep en de Hoge Raad volgt deze conclusie.

Bestuurdersaansprakelijkheid. In deze procedure vorderen een aantal consultants dat de bestuurders van Etric B.V. (welk bedrijf zich bezighield met consultancy) hoofdelijk veroordeeld worden tot betaling van onbetaald gelaten facturen van de consultants. Een overeenkomst met Riro Ventures gaf Etirc B.V. het recht op vergoeding voor consultancywerkzaamheden. Het hof stelt vast dat dat Etirc B.V. voor haar inkomsten geheel afhankelijk was van betalingen door Riro Ventures, terwijl eveneens vaststaat dat Etirc B.V. vanaf een zeker moment niet meer aan Riro Ventures heeft gefactureerd en haar vorderingen op Riro Ventures niet meer heeft geïnd, hoewel er geen reden was om aan te nemen dat Riro Ventures niet meer tot betaling in staat was. Gelet op deze (en andere) omstandigheden vindt het hof dat de handelwijze van bestuurders als een onbehoorlijke taakvervulling dient te worden beschouwd, waarvan hen een persoonlijk ernstig verwijt valt te maken omdat zij een gang van zaken hebben bewerkstelligd of toegelaten waardoor, naar zij redelijkerwijs behoorden te begrijpen, bestaande verplichtingen van Etirc B.V. niet (langer) konden worden nagekomen en Etirc B.V. voor de daardoor ontstane schade van de consultants evenmin verhaal zou bieden. De conclusie van A-G Timmerman strekt tot verwerping van het cassatieberoep en de Hoge Raad volgt deze conclusie.