Kolkman q.q.

G, met wie gedaagde 1 in gemeenschap van goederen gehuwd is geweest, was financieel directeur van Weyl Beef Products B.V., dat in mei 2010 failliet is verklaard. Op vordering van de curatoren van Weyl is G als feitelijk beleidsbepaler wegens kennelijk onbehoorlijk bestuur aansprakelijk gehouden en veroordeeld tot betaling van het faillissementstekort. Omdat betaling uitbleef hebben de curatoren het faillissement van G aangevraagd. G heeft medio oktober aan de curator meegedeeld per 1 oktober 2012 als uitzendkracht bij X in dienst te zijn getreden. Het is de curator gebleken dat Harmax Participaties B.V., waarvan G directeur/enig aandeelhouder was, facturen aan X heeft gezonden voor werkzaamheden die G voor haar heeft verricht. G had aan de curator meegedeeld dat Harmax een inactieve vennootschap was. Deze facturen zijn door X betaald op een bankrekening die indirect gehouden wordt door gedaagde 1. De curator is van oordeel dat gedaagde 1 c.s. zich schuldig hebben gemaakt aan medeplegen/medeplichtigheid van bedrieglijke bankbreuk. Door de inkomsten, althans die gelden, buiten de boedel om te leiden naar eigen bankrekening(en) in het vooruitzicht van het (onontkoombare) faillissement van G hebben gedaagde 1 c.s. volgens de curator onrechtmatig jegens de boedel gehandeld. Voorts is gedaagde 1 als enig aandeelhouder/bestuurder van gedaagde 2 op grond van artikel 2:9 jo. 6:6 BW hoofdelijk aansprakelijk voor het bedrag dat gedaagde 2 ten onrechte van X heeft ontvangen. Het op deze wijze wegsluizen van door G verdiende revenuen is een bedrieglijke schijnvertoning met als eerste doel die gelden buiten het zicht en bereik van crediteuren van G – als de curatoren van Weyl – te houden en in later stadium evenzo aan het zicht van de curator in het eigen – onontkoombare – faillissement van G te onttrekken. Door mede te werken aan deze constructie is gedaagde 1 ter zake medepleger/medeplichtig. Het argument van gedaagde 1 dat zij uit hoofde van de boedelscheiding nog geld van G te vorderen c.q. te verrekenen zou hebben, wordt allereerst gelogenstraft, althans blijkt op geen enkele manier uit het gesloten echtscheidingsconvenant, laat staan enig ander stuk.

Ex-medebestuurders van de gefailleerde Stichting Vrienden van de Gay Krant (eisers) vorderen, verkort weergegeven, betaling van een (door de minister teruggevorderd) subsidiebedrag door de afgetreden bestuurder (gedaagde), en leggen daaraan ten grondslag dat gedaagde zijn taak als bestuurder van de Stichting Vrienden van de Gay Krant niet behoorlijk heeft vervuld in de zin van artikel 2:9 BW. De rechtbank volgt het verweer van gedaagde dat voor zover hij al aansprakelijk zou zijn uit hoofde van onbehoorlijk bestuur, dat een vorderingsrecht zou opleveren dat toekomt aan SVGK (in liquidatie) en niet aan eisers. De rechtbank overweegt dat een vordering op grond van artikel 2:9 BW toekomt aan de rechtspersoon en niet aan medebestuurders. Hoewel SVGK (in liquidatie) nog bestaat en eisers als vereffenaars bevoegd zijn om haar te vertegenwoordigen, betekent dat – aldus de rechtbank – niet dat zij op eigen naam nakoming kunnen vorderen van een vorderingsrecht dat SVGK beweerdelijk zou toekomen, ook niet in hun hoedanigheid van vereffenaar.

Bestuurdersaansprakelijkheid op grond van onrechtmatige daad (Peeters/Gatzen-vordering). Gedaagden worden, als middellijk bestuurders en indirect aandeelhouders, door de curator aangesproken in verband met door de gefailleerde vennootschap kort voor haar faillissement gedane aflossingen op de aandeelhoudersleningen. De vraag is of – zoals de curator stelt – er sprake is van een onrechtmatige benadeling van de gezamenlijke schuldeisers vanwege een selectieve betaling. Dit kan wanneer de bestuurder wist of moest weten dat het faillissement onafwendbaar was. De rechtbank oordeelt dat gedaagden, gezien de schuldenlast van de vennootschap, het ontbreken van middelen en het afketsen van mogelijke samenwerking met een ander bedrijf, ten tijde van de gewraakte betaling moesten weten dat het faillissement onafwendbaar was. De selectieve betaling was bovendien niet te rechtvaardigen. Gedaagden zijn derhalve aansprakelijk voor de door de gezamenlijke schuldeisers geleden schade.

Een Nederlandse handelsonderneming (Vetrad) heeft een distributieovereenkomst gesloten met een glashandelaar uit India (Borosil). Er is doorgeleverd aan andere partijen, die facturen onbetaald hebben gelaten omdat er sprake zou zijn van ondeugdelijk glas. Door een derde partij die glas afnam is een onderzoek ingesteld waaruit bleek dat het glas ondeugdelijk is. Vetrad is failliet gegaan en haar ex-bestuurders worden aansprakelijk gesteld voor onrechtmatig handelen jegens Borosil. De rechtbank stelt vast dat de bestuurders geen ernstig verwijt kan worden gemaakt, omdat zij niet konden weten dat Vetrad in de toekomst niet zou kunnen nakomen. Daarnaast hebben de bestuurders voldoende zekerheid gesteld voor de betaling van de facturen. Ook kan de bestuurders niet verweten worden dat zij geen bezwaar gemaakt hebben tegen resultaten van een niet door hen ingesteld onderzoek, wanneer eisers dat zelf ook niet gedaan hebben.

Zen c.s./Modena Beheer

Bestuurdersaansprakelijkheid. Toepassing van de norm gegeven in HR 8 december 2006, ECLI:NL:HR:2006:AZ0758 (Ontvanger/Roelofsen). Appellante in het incidenteel hoger beroep wist bij het aangaan van een overeenkomst van koopoptie en geldlening van de weinig rooskleurige financiële toestand van geïntimeerden in het incidenteel hoger beroep, maar dit heeft haar daarvan niet weerhouden. Appellante kan die financiële situatie thans niet aan geïntimeerden tegenwerpen. Omdat appellanten op dat punt niet minder wisten dan geïntimeerden, is er aldus het hof niet aan de Beklamel-norm voldaan en is er geen sprake van bestuurdersaansprakelijkheid.

Sortiva/X

Het hof stelt vast dat vier tot zes weken voor de eigen aanvraag van het faillissement bestellingen zijn geplaatst en dat Auba toen al bijna 16 maanden liquiditeitsproblemen had. Gedurende die periode ontstonden er betalingsachterstanden jegens Sortiva. Dat X op de hoogte was van die betalingsproblematiek blijkt uit schriftelijke correspondentie en uit zijn stelling bij zijn memorie van antwoord dat hij – vanwege de problemen – Auba privé financieel heeft ondersteund. Het hof concludeert dat X bij het plaatsen van de bestellingen wist of behoorde te begrijpen dat Sortiva daarvoor onbetaald zou blijven en dus schade zou lijden. Voorts geldt dat het enkele feit dat X de bestellingen niet persoonlijk heeft geplaatst, niet afdoet aan voormelde aansprakelijkheid. X heeft niet gesteld dat hij niet op de hoogte was van de onderhavige bestellingen – zijn uit de stukken blijkende bemoeienis met de betalingen doet volgens het hof zelfs het tegendeel vermoeden.

X/Westerhof q.q.

Bestuurdersaansprakelijkheid. Het hof overweegt dat voldaan is aan de voor artikel 2:138 BW relevante publicatieplichten, zelfs indien niet is gebleken van een nederlegging van de jaarrekening ten kantore van het handelsregister, aangezien wel sprake is geweest van een effectieve openbaarmaking. Er is daarom sprake van een onbelangrijk verzuim. Het enkele feit dat Aino aan het hoofd stond van een aantal dochtervennootschappen brengt volgens het hof nog niet mee dat de administratie van Aino, naast een redelijk inzicht in haar eigen vermogenspositie, tevens een voldoende betrouwbaar inzicht in het vermogen en resultaat van haar dochtermaatschappijen zou moeten geven. Aan welke eisen enige specifieke administratie moet voldoen, hangt af van de omstandigheden van het geval. De bestuurder heeft de holdingvennootschap en de curator in reconventie aangesproken op de grond dat zij hem (tijdens de surseance van betaling) hadden behoren te waarschuwen voor het aflopen van de BCA-verzekering. Voor wat betreft de kwalificatie van een dergelijke vordering verwijst het hof naar HR 19 april 2013 (Koot Beheer/Tideman q.q., ECLI:NL:HR:2013:BY6108) en bespreekt het ‘toedoencriterium’. Naar het oordeel van het hof levert het nalaten van de vennootschap om de bestuurder van het aflopen van de BCA-verzekering in kennis te stellen en hem te wijzen op de mogelijkheid van verlenging van de uitlooptermijn tegen een aanvullende premie geen handelen op dat op grond van het bepaalde in artikel 249 lid 1 sub 3 Fw als handelen van de curator heeft te gelden.

Cummins

Bestuurdersaansprakelijkheid op grond van artikel 6:162 BW vanwege het niet-nakomen van een koopovereenkomst voor scheepsmotoren. Rechtbank past het Beklamel-criterium toe en toetst of gedaagde een verbintenis is aangegaan terwijl hij wist of moest weten dat vennootschap niet aan haar verplichtingen zou kunnen voldoen en geen verhaal zou bieden. Dit is naar het oordeel van de rechtbank niet voldoende gebleken. De enkele omstandigheid dat het bedrijf bij het aangaan van de overeenkomst in 2012 een negatief eigen vermogen had, doet hier niet aan af. In 2012 heeft het bedrijf weliswaar verlies geleden, maar in de twee voorgaande jaren heeft het een bescheiden winst gemaakt. Daarnaast is er in de periode 2010 tot en met 2012 een stabiele omzet gemaakt. Bovendien is het faillissement pas anderhalf jaar na het sluiten van de overeenkomst ingetreden.

Poorthuis q.q./X

Geïntimeerde heeft als bestuurder van een vennootschap bij schriftelijke koopovereenkomst de inventaris, machines, vervoermiddelen en voorraden daarvan aan een andere vennootschap verkocht. Reden voor deze overdracht is de dreiging van beslaglegging door een leverancier, met wie een geschil bestaat over aan die leverancier te wijten tekortkomingen. Enige tijd na de transactie gaat de verkopende vennootschap failliet. De curator verwijt geïntimeerde dat zij als bestuurder (van de verkopende vennootschap) met het sluiten van de koopovereenkomst alle activa en activiteiten van de verkopende vennootschap heeft overgeheveld naar de kopende vennootschap, waardoor eerstgenoemde vennootschap als een lege huls achterbleef en technisch failliet ging. Het hof is van oordeel dat geen sprake is van kennelijk onbehoorlijke taakvervulling. Tegen de achtergrond van een sterk verliesgevende vennootschap heeft geïntimeerde haar taak als bestuurder niet kennelijk onbehoorlijk vervuld door – ter voorkoming van het leggen van beslag door een schuldeiser waardoor de vennootschap failliet zou zijn gegaan en alle schuldeisers zouden zijn benadeeld – te handelen als hierboven is weergegeven. Daarbij is – kort gezegd – van belang dat geïntimeerde aldus heeft gehandeld na het inwinnen van advies bij haar accountant en advocaat en dat bij de verkoop sprake was van een reële prijs.

X/Y

Vordering tot externe bestuurdersaansprakelijkheid wegens interim-dividenduitkering afgewezen. Onder verwijzing naar het arrest van de Hoge Raad d.d. 23 maart 2004, JOR 2004/67 (Didam c.s./Gunning q.q.) en de conclusie van A-G Timmerman hierbij, overweegt het hof dat het dividendbesluit een ernstig verwijt kan opleveren. Het gaat erom of X ten tijde van het dividendbesluit wist of behoorde te begrijpen dat Y als gevolg van dit handelen schade zou lijden, in het bijzonder doordat verhaal van zijn eerder ontstane vordering zou worden gefrustreerd. Ten tijde van het dividendbesluit was A BV weliswaar al aansprakelijk gesteld, maar had Y deze aansprakelijkstelling nog niet geconcretiseerd. Rapporten over mogelijke gebreken van de vloer (zoals die van het Bedrijfschap Afbouw en TNO) zijn pas geruime tijd later uitgebracht. Het hof bespreekt daarnaast vele omstandigheden, waaronder het feit dat tijdens de pleidooizitting is gebleken dat, gelet op een tegenvordering, de curator de vordering van Y slechts beperkt (€ 2000) heeft erkend. Mede vanwege alle voornoemde omstandigheden en vanwege het feit dat er € 30.000 was gereserveerd, komt het hof tot de conclusie dat X geen ernstig verwijt kan worden gemaakt als in de jurisprudentie van de Hoge Raad bedoeld: HR 20 juni 2008 (Willemsen/NOM), HR 5 september 2014 (Tulip), HR 18 februari 2000 (New Holland Belgium) en HR 8 december 2006 (Ontvanger/Roelofsen).