Inno Nautic Holding B.V./Oud-bestuurders Cuckoo Company B.V.

Twee oud-bestuurders worden op grond van artikel 6:162 BW persoonlijk aansprakelijk gesteld voor het verrichten van onrechtmatige selectieve betalingen. Nadat de vordering in eerste aanleg door de rechtbank wordt verworpen, oordeelt het hof in hoger beroep dat inderdaad sprake is van onrechtmatige selectieve betalingen. Het hof overweegt dat de bestuurders geen bijzondere omstandigheden hebben aangevoerd die rechtvaardigen dat de opbrengsten van een activaverkoop niet zijn gereserveerd om de vordering van de eiser te betalen en/of waarom eventuele intercompany vorderingen met voorrang zijn betaald. Het hof is van oordeel dat de oud-bestuurders daarvan een persoonlijk ernstig verwijt valt te maken en dat zij aansprakelijk zijn voor de door de eiser als gevolg daarvan geleden schade. In cassatie houdt de uitspraak van het hof stand en worden alle cassatiemiddelen, overeenkomstig de conclusie van A-G Assink, verworpen.

Curator/Bestuurder van Ruso B.V.

Een bestuurder is aansprakelijk voor het boedeltekort op grond van artikel 2:248 BW. De jaarrekeningen zijn vanaf 2014 niet gepubliceerd. De bestuurder heeft geen andere belangrijke oorzaak van het faillissement aannemelijk gemaakt. Het faillissement is juist, uitgaande van de stellingen van de bestuurder, veroorzaakt doordat de bestuurder te veel afhankelijk was van één persoon en geen goed back-upplan had bij het vertrek van die persoon.

Bestuurders VRT/Davids q.q.

Cassatie. Vordering van een curator van een gefailleerde vennootschap tegen haar voormalig bestuurders tot betaling van het boedeltekort wegens onbehoorlijk bestuur, nu de vennootschap reeds vanaf haar aanvang onvoldoende gefinancierd werd en de bestuurders de onderneming met onvoldoende perspectief hebben voortgezet. Nadat rechtbank en hof de vordering van de curator hebben toegewezen, bevestigt de Hoge Raad het arrest van het hof met toepassing van artikel 81 RO.

Aansprakelijkheid van bestuurder van Hypotheekadvies [appellant] B.V.

Een voormalig klant van een vennootschap actief in het verlenen van diensten op het gebied van hypotheken, heeft die vennootschap opdracht gegeven om een renterekening te openen bij een bank. In de voorwaarden is afgesproken dat de klant hiervoor een vaste rente zal ontvangen, met een looptijd van tien jaar. Op enig moment staken de rentebetalingen, en na afloop van de voorgeschreven looptijd wordt de hoofdsom niet terugbetaald. De klant heeft de bestuurder en enig aandeelhouder van de vennootschap als bestuurder aansprakelijk gesteld voor het bedrag dat de klant op de rekening heeft gestort, inclusief de gemiste rentebetalingen. De rechtbank heeft geoordeeld dat de vennootschap en haar bestuurder ieder een gelijk deel van de hoofdsom moeten terugbetalen, met wettelijke rente vanaf het einde van de looptijd van de lening. De bestuurder van de vennootschap heeft hoger beroep ingesteld om deze veroordeling ongedaan te maken en stelt dat geen sprake is van een ernstig verwijt omdat kwade bedoelingen ontbraken. De klant heeft incidenteel hoger beroep ingesteld met als doel de gevorderde hoofdelijke veroordeling van de vennootschap en haar bestuurder alsnog toegewezen te krijgen. Het hof oordeelt dat sprake is van een ernstig verwijt, nu de bestuurder het geld van de klant heeft aangewend om de vaste lasten van de vennootschap te betalen en daardoor wist dat de vennootschap haar verplichtingen jegens haar klant niet zou kunnen nakomen en ook geen verhaal zou bieden voor de schade die de klant daardoor zou lijden. De vennootschap en haar bestuurder worden door het hof hoofdelijk veroordeeld tot vergoeding van de schade van de klant.

Pluvezo B.V./Bestuurder van Pluvezo B.V.

Een vennootschap stelt haar voormalige bestuurder aansprakelijk voor het verstrekken van geldleningen zonder daartoe van de kredietnemer zekerheid te bedingen. De kredietnemer is failliet gegaan toen het merendeel van de geldleningen nog openstond. De vennootschap tracht de schade op de bestuurder en diens uiteindelijk belanghebbende te verhalen op grond van artikel 2:9 BW jo. artikel 2:11 BW. In casu betreft het de uitspraak van het hof na verwijzing door de Hoge Raad. Vóór verwijzing oordeelde de rechtbank in eerste aanleg tot afwijzing van de vorderingen van de vennootschap vanwege een geslaagd beroep op verjaring. Deze uitspraak werd door het hof ’s-Hertogenbosch bekrachtigd, maar het arrest van het hof werd in cassatie vernietigd wegens onvoldoende onderbouwing. Na verwijzing draait de procedure niet meer enkel om de verjaring, maar ook om het beroep van de bestuurder op decharge. Het hof Arnhem-Leeuwarden, na verwijzing, wijst de vordering van de vennootschap af omdat door de algemene vergadering van de vennootschap decharge is verleend aan de bestuurder voor het boekjaar waarin de geldleningen zijn verstrekt. Het dechargebesluit is rechtsgeldig genomen door het bevoegde orgaan en het ontbreken van zekerheden voor de geldleningen wordt voldoende duidelijk uit de jaarrekening die voorafgaand aan de dechargeverlening werd vastgesteld. De vennootschap heeft daarmee haar aanspraken op de bestuurder prijsgegeven. Het hof bekrachtigt het vonnis van de rechtbank onder verbetering van gronden. De vennootschap haalt dus alsnog bakzeil.

Luiken Vastgoed B.V./Middellijk bestuurders van Mas Facilities B.V.

Een verhuurder spreekt de bestuurders van een vennootschap die van haar huurt aan voor de betaling van achterstallige huurpenningen. De rechtbank wijst de vordering af. Het gerechtshof vernietigt het vonnis van de rechtbank en wijst de vordering toe op grond van artikel 6:162 BW en bepaalt de peildatum vanaf wanneer de bestuurders aansprakelijk zijn jegens de verhuurder. Het gerechtshof overweegt dat het voortzetten van de exploitatie van de onderneming getuigt van onverantwoord ondernemerschap.

Voormalig bestuurder Heiploeg/Curatoren

Een voormalig bestuurder van het failliete Heiploeg wordt door de rechtbank aansprakelijk gehouden op grond van artikel 2:9 BW en veroordeeld tot betaling van meer dan € 13 miljoen aan (de curatoren van) de vennootschap. De grond voor de aansprakelijkheid is dat een kartelboete is opgelegd, mede naar aanleiding van prijsafspraken die door de bestuurder namens Heiploeg zijn gemaakt met concurrenten. Het toegewezen bedrag hangt samen met de hoogte van de boete en het aandeel van de bestuurder in de gedragingen die hebben geleid tot de boete. Het hof overweegt dat de omstandigheid dat de boete mogelijk niet (volledig) wordt voldaan omdat aan de concurrente schuldeisers geen (volledige) uitkering wordt gedaan in faillissement, geen invloed heeft op de hoogte van de schade.

Bestuurders van de Doornbos-groep/De Bok q.q.

Een curator vordert bestuurdersaansprakelijkheid ex artikel 2:248 BW. Evenals de rechtbank wijst het hof deze vordering toe. Het niet in control zijn van de organisatie en het doorvoeren van een complexe financiële herschikking in een penibele situatie is volgens het hof ernstig verwijtbaar aan de bestuurders. Anders dan de rechtbank matigt het hof de aansprakelijkheid tot 10% van het boedeltekort per bestuurder.

PBS c.s. (bestuurders van Buisman’s Veem- en Opslagbedrijf Oosterwolde B.V.)/Verhuurder

Nadat een vennootschap wordt veroordeeld tot de betaling van achterstallige huur blijkt zij geen verhaal te bieden. Een van de verhuurders vordert daarom schadevergoeding op grond van bestuurdersaansprakelijkheid en onrechtmatige daad en meer specifiek op grond van onrechtmatige selectieve betalingen. Zowel de rechtbank als het hof wijzen alle vorderingen af en oordelen dat geen sprake was van onrechtmatig handelen van de bestuurders van de vennootschap dan wel de zustervennootschappen van de bestuurders. De Hoge Raad verwerpt het cassatieberoep nu de klachten niet kunnen leiden tot vernietiging van het arrest van het hof, en doet de zaak af met toepassing van artikel 81 RO, overeenkomstig de conclusie van A-G Snijders.

Nederlands Opleidingsbureau B.V. c.s./Holding Intermeat B.V. c.s.

Post M&A-geschil. In deze procedure staat de vraag centraal of de verkoper van aandelen in het kapitaal van een vennootschap enkele garanties uit de koopovereenkomst heeft geschonden door de wetenschap die hij had over de ontwikkelingen bij twee belangrijke klanten van de doelvennootschap en de daarmee samenhangende verwachte terugloop van de afname van diensten niet met de koper te delen. De rechtbank oordeelde in eerste aanleg dat de koper deels slaagde in zijn bewijslast van schending van garanties, en veroordeelde de verkoper tot schadevergoeding ex artikel 6:74 BW. De rechtbank oordeelde dat de bestuurdersaansprakelijkheidsvordering jegens de bestuurders van de verkoper onvoldoende onderbouwd was. De koper wordt in reconventie door de rechtbank veroordeeld tot betaling van een management fee. De koper gaat in hoger beroep. Het hof wijst de vordering uit hoofde van schending van de garanties af nu het, gelet op de getuigenverklaringen en bij gebreke van ander meer objectief steunbewijs, niet met een voldoende mate van zekerheid de juistheid vast kan stellen van de stellingen van de koper. Nu de vordering die is gebaseerd op de schending van garanties afgewezen is, kan de in dat verband ingestelde vordering van de koper jegens de bestuurders van de verkoper (uit hoofde van bestuurdersaansprakelijkheid) niet slagen. Het hof overweegt in reconventie wel – net als de rechtbank - dat de koper nog (een deel van) de management fee en – anders dan de rechtbank - de earn-out aan de verkoper moet voldoen. De exhibitievordering die door de verkoper ingesteld is vanwege de earn-out vordering wordt door het hof afgewezen wegens gebrek aan een rechtmatig belang. Het hof vernietigt het vonnis van de rechtbank en wijst de vorderingen van de koper af.