Poorthuis q.q./X

Geïntimeerde heeft als bestuurder van een vennootschap bij schriftelijke koopovereenkomst de inventaris, machines, vervoermiddelen en voorraden daarvan aan een andere vennootschap verkocht. Reden voor deze overdracht is de dreiging van beslaglegging door een leverancier, met wie een geschil bestaat over aan die leverancier te wijten tekortkomingen. Enige tijd na de transactie gaat de verkopende vennootschap failliet. De curator verwijt geïntimeerde dat zij als bestuurder (van de verkopende vennootschap) met het sluiten van de koopovereenkomst alle activa en activiteiten van de verkopende vennootschap heeft overgeheveld naar de kopende vennootschap, waardoor eerstgenoemde vennootschap als een lege huls achterbleef en technisch failliet ging. Het hof is van oordeel dat geen sprake is van kennelijk onbehoorlijke taakvervulling. Tegen de achtergrond van een sterk verliesgevende vennootschap heeft geïntimeerde haar taak als bestuurder niet kennelijk onbehoorlijk vervuld door – ter voorkoming van het leggen van beslag door een schuldeiser waardoor de vennootschap failliet zou zijn gegaan en alle schuldeisers zouden zijn benadeeld – te handelen als hierboven is weergegeven. Daarbij is – kort gezegd – van belang dat geïntimeerde aldus heeft gehandeld na het inwinnen van advies bij haar accountant en advocaat en dat bij de verkoop sprake was van een reële prijs.

X/Y

Vordering tot externe bestuurdersaansprakelijkheid wegens interim-dividenduitkering afgewezen. Onder verwijzing naar het arrest van de Hoge Raad d.d. 23 maart 2004, JOR 2004/67 (Didam c.s./Gunning q.q.) en de conclusie van A-G Timmerman hierbij, overweegt het hof dat het dividendbesluit een ernstig verwijt kan opleveren. Het gaat erom of X ten tijde van het dividendbesluit wist of behoorde te begrijpen dat Y als gevolg van dit handelen schade zou lijden, in het bijzonder doordat verhaal van zijn eerder ontstane vordering zou worden gefrustreerd. Ten tijde van het dividendbesluit was A BV weliswaar al aansprakelijk gesteld, maar had Y deze aansprakelijkstelling nog niet geconcretiseerd. Rapporten over mogelijke gebreken van de vloer (zoals die van het Bedrijfschap Afbouw en TNO) zijn pas geruime tijd later uitgebracht. Het hof bespreekt daarnaast vele omstandigheden, waaronder het feit dat tijdens de pleidooizitting is gebleken dat, gelet op een tegenvordering, de curator de vordering van Y slechts beperkt (€ 2000) heeft erkend. Mede vanwege alle voornoemde omstandigheden en vanwege het feit dat er € 30.000 was gereserveerd, komt het hof tot de conclusie dat X geen ernstig verwijt kan worden gemaakt als in de jurisprudentie van de Hoge Raad bedoeld: HR 20 juni 2008 (Willemsen/NOM), HR 5 september 2014 (Tulip), HR 18 februari 2000 (New Holland Belgium) en HR 8 december 2006 (Ontvanger/Roelofsen).

RG Invest/Prime Champ

RG Invest B.V. vordert onder meer hoofdelijke veroordeling tot betaling van boetes (ter hoogte van € 12.000.000) omdat gedaagden – als (indirect) bestuurder – in strijd met de aandeelhoudersovereenkomst ('AHO') zonder voorafgaande goedkeuring van de aandeelhoudersvergadering surseance van betaling hebben aangevraagd voor het bedrijf. De rechtbank volgt de stelling van gedaagden dat in de gegeven omstandigheden een redelijke uitleg van de AHO meebrengt dat RG Invest geen beroep kan doen op het verbeuren van boetes op grond van de AHO. Niet alleen is de door gedaagden gestelde noodzaak voor surseance niet gemotiveerd betwist, ook is RG Invest verzocht om in te stemmen met het faillissement terwijl zij in antwoord daarop geen blijk heeft gegeven van bij haar levende bezwaren tegen faillissement. Bij die stand van zaken moet het er – aldus de rechtbank – voor worden gehouden dat RG Invest geen valide argumenten tegen faillissement ten dienste stonden en dat zij niet is geschaad in het belang dat voor haar met het instemmingsvereiste is gemoeid.

Beheersverbod bij de CV

Cassatie in het belang der wet. Volgens de Hoge Raad kan bij beantwoording van de vraag of en in hoeverre plaats is voor de sanctie van artikel 21 WvK mede van belang zijn of derden van de vennootschappelijke hoedanigheid van de commanditaire vennoot op de hoogte waren of behoorden te zijn. Steeds van belang is bovendien of de commanditaire vennoot tegen wie de sanctie van die bepaling wordt ingeroepen, ter zake van zijn handelen een verwijt valt te maken. De Hoge Raad volgt hiermee de door A-G Timmerman gegeven aanbevelingen (ECLI:NL:PHR:2015:46) en komt dus terug van zijn arrest van 15 januari 1943, NJ 1943/201 (Walvius) waarin is beslist dat niet van belang is of een wederpartij van de commanditaire vennootschap van de commanditaire hoedanigheid van de desbetreffende vennoot op de hoogte was of behoorde te zijn.

X/Coöperatieve Rabobank Peelland Zuid U.A.

Op 27 oktober 2011 heeft Rabobank een financieringsovereenkomst gesloten, waarin Appellant (DGA), Xaron en Autoschade als debiteur/kredietnemer zijn vermeld. Bij deze overeenkomst zijn aan de kredietnemer een drietal kredieten in rekening-courant verstrekt. De financiering is verstrekt onder het vestigen van zekerheden ten behoeve van Rabobank. Appellant heeft aan Rabobank aangegeven dat hij de bedrijfsactiviteiten zou gaan beëindigen en het faillissement van de vennootschappen zou aanvragen. Rabobank heeft vervolgens de aan appellant en de respectieve vennootschapen verstrekte financiering met onmiddellijke ingang opgezegd. Rabobank heeft Appellant in rechte betrokken en gevorderd Appellant te veroordelen tot betaling van het op dat moment uitstaande bedrag. De rechtbank heeft bij het vonnis waarvan beroep de vordering van Rabobank als niet weersproken volledig toegewezen. De vraag die het hof ter beantwoording voorligt, is of Appellant zich tegenover Rabobank heeft aangediend als een persoon die zich aansprakelijk heeft gesteld voor de schulden van zijn BV’s en of Appellant de financieringsovereenkomst derhalve als hoofdelijk medeschuldenaar is aangegaan. Voor het slagen van tegenbewijs is het voldoende dat het door Rabobank geleverde bewijs erdoor wordt ontzenuwd. Naar het oordeel van het hof heeft Appellant met zijn afgelegde verklaringen het door Rabobank voorshands, door middel van de schriftelijke door Appellant getekende financieringsovereenkomst, geleverde bewijs van haar stelling dat Appellant de met Rabobank op 27 oktober 2011 gesloten financieringsovereenkomst ook voor zichzelf als hoofdelijk medeschuldenaar is aangegaan, ontzenuwd. De conclusie luidt dat in rechte niet is komen vast te staan dat Appellant jegens Rabobank als kredietnemer en hoofdelijk medeschuldenaar aansprakelijk is voor de verplichtingen voortvloeiende uit de financieringsovereenkomst.

X c.s./Slegers q.q.

Appellant vordert in dit incident de uitvoerbaarheid bij voorraad van het bestreden eindvonnis op de voet van artikel 351 Rv te schorsen en de curator verdere tenuitvoerlegging daarvan te verbieden. Het hof oordeelt dat appellant niet gemotiveerd stelt dat de curator op andere wijze voldoening kan verkrijgen van de bij het bestreden vonnis uitgesproken veroordeling. Geen misbruik van bevoegdheid tot executie curator. Volgens het hof heeft appellant zijn door de curator betwiste stelling dat de executie voor de curator geen batig saldo zal opleveren niet genoegzaam onderbouwd. De omstandigheid dat appellant als gevolg van de executie zijn woning zal verliezen – hetgeen daaraan inherent is – en hij niet of moeilijk alternatieve huisvesting zou kunnen verkrijgen, acht het hof ontoereikend tegenover het belang van de curator om reeds nu over te gaan tot tenuitvoerlegging van het bestreden eindvonnis. Het hof wijst de vordering daarom af.

X c.s./Slegers q.q.

Bestuurdersaansprakelijkheid. Het hof oordeelt dat een overschrijding van de publicatietermijn met 3 maanden en 15 dagen zodanig lang is dat er in elk geval sprake moet zijn van bijzondere omstandigheden om deze overschrijding aan te merken als een onbelangrijk verzuim. Voor zover verhuizing van de boekhouder al als bijzondere omstandigheden is aan te merken, heeft appellant die gestelde feiten naar het oordeel van het hof met niets onderbouwd, zodat aan bewijslevering niet wordt toegekomen. Niet betalende afnemers, hoge proceskosten en de economische crisis zijn volgens het hof onvoldoende voor ontzenuwing van het vermoeden dat de schending van de publicatieplicht een belangrijke oorzaak is van het faillissement. Zonder nadere concretisering zijn deze redenen ook onvoldoende om een matigingsberoep te doen slagen. Volgt bekrachtiging van het bestreden vonnis.

Eclipse Aviation

In deze zaak gaat het om de vraag of twee bestuurders – de heer R. Pieper ('X') en de heer B. Pieper ('Y') – aansprakelijk zijn voor het door de vennootschap niet-betalen van rekeningen van een advocatenkantoor. Het hof hanteert de maatstaven uit HR 8 december 2006 (Ontvanger/Roelofsen). Op basis van een uitgebreide feitelijke analyse concludeert het hof dat ten tijde van het verstrekken van de adviesopdracht aan Goodwin de VEB Bank nog alle vrijheid had om de lening aan de vennootschap niet te verstrekken. De conclusie is dat X ten tijde van het aangaan van de verbintenissen met Goodwin wist of redelijkerwijze behoorde te begrijpen dat Etirc niet aan haar verplichtingen zou kunnen voldoen en geen verhaal zou bieden voor de schade van Goodwin. Y is niet de gewraakte betalingsverplichtingen namens Etirc aangegaan, maar heeft wel toegestaan dat X als feitelijk bestuurder namens Etirc de overeenkomst met Goodwin is aangegaan. Zijn wetenschap daaromtrent kan onder andere afgeleid worden uit het betaalde voorschot. Gesteld noch gebleken is dat Y, hoewel hij daar als enig bestuurder toe in staat moet worden geacht, heeft ingegrepen om de belangen van Goodwin te ontzien. Y's verweer omtrent de aanstaande financiering van de VEB bank kan Y op dezelfde gronden als X niet baten.

Infomedics Factoring B.V./X

Een voormalig advocaat en bestuurder van zijn beroepsvennootschap heeft volgens het hof niet onrechtmatig gehandeld tegenover het factoringbedrijf dat de advocatendeclaraties verzorgde en inde. Weliswaar moest hij als bestuurder er rekening mee houden dat mogelijk een deel van de aan het factoringbedrijf overgedragen vorderingen op de debiteuren van de maatschap oninbaar zou zijn, maar het factoringbedrijf heeft onvoldoende gesteld om de conclusie te kunnen rechtvaardigen dat de bestuurder wist of behoorde te weten dat de vennootschap in geval van mogelijke niet betaling van vorderingen de hiervoor van het factoringbedrijf ontvangen vergoedingen niet zou kunnen terugbetalen.

LDMA Holding

LDMA Holding B.V. vordert veroordeling ex artikel 2:343 lid 1 BW van haar medeaandeelhouders van VRC Investments B.V. – IW en E Management B.V. en MSJ Beheer B.V. – tot het overnemen van haar aandelen in die vennootschap. Hiervoor is nodig dat LDMA Holding B.V. door gedragingen van IW en E Management B.V. en MSJ Beheer B.V. zodanig in haar rechten of belangen is, dan wel wordt geschaad dat het voortduren van haar aandeelhouderschap in redelijkheid niet meer van haar kan worden gevergd. De rechtbank oordeelt dat LDMA Holding B.V. door haar ontslag als statutair bestuurder van VRC Investments B.V. en het opzeggen van de managementovereenkomst tussen LDMA Holding B.V. en VRC Investments B.V. zodanig in haar belangen is geschaad dat het voortduren van haar aandeelhouderschap in redelijkheid niet meer van haar kan worden gevergd, nu LDMA Holding B.V. door dit ontslag haar zeggenschap in de onderneming op directieniveau volledig is ontnomen en zij in de algemene vergadering van aandeelhouders als minderheidsaandeelhouder in een benarde positie verkeert. Volgt waardering aandelen aan de hand van deskundigenbericht en een correctie op oordeel deskundigen op grond van artikel 2:343 lid 4 BW.