Stichting Deltion College/Ondernemingsraad

Kort geding. Het college van bestuur van Deltion heeft de jaarplanning voor het onderwijs van de studenten vastgesteld voor de komende schooljaren (hierna aangeduid als ‘het besluit’). De OR van Deltion is van oordeel dat sprake is van een instemmingsplichtig besluit als bedoeld in artikel 27 lid 1 onder b WOR en heeft op grond van artikel 27 lid 5 WOR een beroep gedaan op de nietigheid van het besluit. Deltion verzoekt de kantonrechter voor recht te verklaren dat het besluit geen instemming behoeft van de OR. De OR concludeert tot afwijzing van het verzoek van Deltion en verzoekt de kantonrechter voor recht te verklaren dat de OR terecht een beroep heeft gedaan op de nietigheid van het besluit en Deltion te verplichten zich te onthouden van handelingen die strekken tot uitvoering of toepassing van het besluit. De rechtbank wijst het verzoek van Deltion af, verklaart onder verwijzing naar onder meer het ‘Bijenkorf’-arrest (HR 11 februari 2000 ECLI:NL:HR:2000:AA4770) voor recht dat het besluit nietig is en bepaalt dat Deltion zich dient te onthouden van (verdere) handelingen die strekken tot uitvoering van het besluit.

X/Y

Verificatieprocedure. Appellante heeft een vordering ingediend bij de curator in het faillissement van B.V. X op grond van een geldleningsovereenkomst binnen concernverband verstrekt aan Z. In geschil is of (klein)dochtervennootschappen van Z, waaronder X, partij zijn bij aanvankelijke overeenkomst en zo nee, of zij zich later als hoofdelijke medeschuldenaren hebben verbonden. Het hof stelt voorop dat het antwoord op de vraag of en tussen wie een overeenkomst is gesloten gelet op artikel 6:217 e.v. BW in verbinding met artikelen 3:33, 35 en 37 lid 1 BW en vaste rechtspraak (zie onder meer HR 11 maart 1977 ECLI:NL:HR:1977:AC1877 (Kribbebijter) en HR 21 december 2001 ECLI:NL:HR:2001:AD5352 (Van Beers/Van Dalen)) afhangt van het antwoord op de vraag wat beide partijen over en weer hebben verklaard en uit elkaars verklaringen en gedragingen, overeenkomstig de zin die zij daaraan in de gegeven omstandigheden redelijkerwijs mochten toekennen, hebben afgeleid. Aanbod en aanvaarding hoeven niet uitdrukkelijk plaats te vinden; zij kunnen in elke vorm geschieden en kunnen besloten liggen in één of meer gedragingen. Het hof concludeert dat X geen partij is bij de aanvankelijke overeenkomst, maar dat X zich met de tweede overeenkomst wel hoofdelijk naast Z heeft verbonden. Ondanks de ongelukkige bewoordingen is dit naar het oordeel van het hof de kennelijke strekking van de overeenkomst.

Gevi International B.V./Gevi Gorssel B.V.

Gevi International is op verzoek van Gevi Gorssel failliet verklaard. In cassatie gaat het om de vraag of het hof terecht en begrijpelijk heeft geoordeeld dat summierlijk is gebleken van een vordering van Gevi Gorssel op Gevi International uit hoofde van hun rekening-courantverhouding. Het hof oordeelde dat de uitkering door Gevi Gorssel aan Gevi International ten laste van haar agioreserve en de boeking daarvan in rekening-courant nooit een rechtsgeldige basis hebben gehad en daarom niet in aanmerking moeten worden genomen bij de beoordeling of Gevi Gorssel een vordering op Gevi International heeft. Gevi Gorssel heeft tevergeefs gesteld dat haar rekening-courantschuld als gevolg van die uitkering is verminderd. Ook A-G Timmerman vindt dat geen geldige uitkering aan Gevi International heeft plaatsgevonden en concludeert tot verwerping van het beroep met toepassing van artikel 81 lid 1 RO. De Hoge Raad volgt dit oordeel.

X/Y

Het geschil speelt na de ontbinding van twee vennootschappen onder firma tussen de voormalig vennoten (A en B) en twee aan vennoot B gelieerde bedrijven. In verband met een arbitrageclausule acht het hof zich niet bevoegd ten aanzien van de vorderingen tussen A en B, maar wel ten aanzien van het geschil tussen A en de aan B gelieerde bedrijven. A heeft geen belang bij een verklaring voor recht dat onttrekkingen door B onrechtmatig waren dan wel wanprestatie inhielden. Onttrekkingen die de vof niet regarderen, hoeven niet aangemerkt te worden als wanprestatie of onrechtmatige daad, omdat die gelden reeds om die reden bij vereffening teruggestort moeten worden. Vast komt te staan dat A (als voormalig vennoot) mede kan worden aangesproken voor schulden van de vof aan de aan B gelieerde bedrijven. Naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid is niet aanvaardbaar dat A die vorderingen van door B gecontroleerde vennootschappen nu reeds zou moeten voldoen, terwijl zijn tegenvorderingen en zijn regresvordering, die voortvloeien uit dezelfde vof(s) tussen hem en B, pas op een niet nader te duiden moment in de toekomst, in het kader van een verdeling die nog moet aanvangen, aan de orde kunnen komen.

Helion Chemie/Invent Business Software

Gelet op de maatstaf aangelegd in Hoge Raad 8 december 2006, ECLI:NL:HR:2006:AZ0758 (Ontvanger/Roelofsen) valt aan bestuurders een persoonlijk ernstig verwijt te maken van het na ontbinding van de vennootschap achterwege laten van vereffening met als gevolg dat de vennootschap ophoudt te bestaan, indien zij wisten of redelijkerwijze hadden behoren te weten dat deze, anders dan zij aan de Kamer van Koophandel opgaven, wel baten had. Bestuurders bewerkstelligen dan door hun opgave dat de vennootschap zonder vereffening ophoudt te bestaan en de schuldeiser vervolgens zijn vordering niet daarop kan verhalen, al of niet na een faillissementsaanvraag. Zij overschrijden alsdan de in acht te nemen zorgvuldigheid c.q. veronachtzamen alsdan ten onrechte de belangen van de schuldeiser van de vennootschap. Dat die schuldeiser via een verzoek om (her)opening van de vereffening zou kunnen verzoeken of het faillissement van de vennootschap zou kunnen aanvragen, leidt er in dat geval niet toe dat het causaal verband tussen het achterwege laten van vereffening en het onverhaalbaar zijn van de vordering van de schuldeiser in zodanig verwijderd verband met elkaar staan, dat dit niet als een gevolg van dat handelen (nalaten) aan de bestuurders kan worden toegerekend.

Arslan q.q./Rabobank Amsterdam

Door Rabobank Amsterdam is geld geleend aan IWS respectievelijk Gelouterd. IWS failleert, waarna de curator van IWS de bank aanspreekt in verband met door IWS op beide leningen betaalde aflossingen. Het beroep van de curator op paulianeus handelen faalt, omdat, aldus de rechtbank, geen sprake is van wetenschap van benadeling bij Rabobank op het moment van het aangaan van de lening. Evenmin is sprake van doeloverschrijding en tegenstrijdig belang. Ten aanzien van de lening van Rabobank Amsterdam aan Gelouterd, die gedeeltelijk door failliet is afgelost, oordeelt de rechtbank dat geen sprake is van onverschuldigde betaling, omdat er een rechtsgrond voor de betalingen bestond. Wel is sprake van betaling om niet, waardoor het bewijsvermoeden ex artikel 45 Fw geldt. De bank slaagt niet in tegenbewijs en dient de (op lening II) afgeloste bedragen aan de curator te voldoen.

Ondernemingsraad van de Tweede Kamer

De Ondernemingskamer wijst het verzoek van de ondernemingsraad van de Tweede Kamer af. De gesignaleerde gebreken in het medezeggenschapstraject betekenen niet dat het advies op een zodanig laat tijdstip is gevraagd dat het niet meer van wezenlijke invloed op de besluitvorming kon zijn. Daarnaast maakt het feit dat de ondernemingsraad niet overtuigd is van het nut en de noodzaak van de oprichting van een Stafbureau nog niet dat de Tweede Kamer niet in redelijkheid tot het besluit had kunnen komen.

X/Groupe Editor

Na beëindiging van een managementovereenkomst vordert de gewezen bestuurder een verklaring voor recht dat grootaandeelhouder, raad van commissarissen en statutair bestuurder onrechtmatig hebben gehandeld door te weigeren een beëindigingsvergoeding te betalen. Geen toerekenbare tekortkoming op grond van arbeidsovereenkomst door daarin gedane toezegging tot investeringen niet na te komen. Geen ernstig verwijt commissarissen.

Timax/Proxy Holding c.s.

Naar aanleiding van een eerder gelaste enquête is een verslag opgesteld en ter griffie van de OK gelegd. Een aandeelhouder van de groep onderzochte vennootschappen heeft de OK primair verzocht tot heropening van het onderzoek met aanstelling van een nieuwe onderzoeker, subsidiair tot vaststelling van wanbeleid met de (middellijk) bestuurders van de onderzochte vennootschappen alsmede haar ex-huwelijkspartner als feitelijk beleidsbepaler. De OK wijst haar verzoek tot heropening van het onderzoek af, omdat niet gesteld of gebleken is dat het onderzoek ondeugdelijk is uitgevoerd en heropening van het onderzoek geen redelijk doel dient. Op basis van het verslag oordeelt de OK dat sprake is van wanbeleid wegens tegenstrijdig belang, het geven van onvoldoende openheid van zaken, en het handelen in strijd met enkele statutaire en wettelijke verplichtingen. Voorts oordeelt de OK dat de (middellijk) bestuurders van de groep daarvoor verantwoordelijkheid dragen.

X/Y

Geen bestuurdersaansprakelijkheid: eiser stelt dat door toedoen van gedaagde, de tandartspraktijk van gedaagde, zijn verplichtingen tegenover eiser onder de huurovereenkomst niet is nagekomen. Volgens de rechtbank heeft gedaagde – een in Polen gediplomeerde tandarts – als bestuurder niet zodanig onzorgvuldig gehandeld dat hem een persoonlijk verwijt kan worden gemaakt voor niet-nakoming van de huurovereenkomst. Gelet op de ontstane negatieve publiciteit rondom zijn tandartspraktijk, de daaropvolgende terugloop van het klantenbestand terwijl geen zicht was op wanneer de vereiste BIG-registratie zou rondkomen, is het volgens de rechtbank niet onbegrijpelijk dat gedaagde heeft besloten de tandartspraktijk te verkopen.