Shell Plc, Stichting Milieu en Mens/Milieudefensie c.s.

Milieudefensie c.s. vorderen een bevel van de rechter dat Shell verplicht haar CO2-emissies in 2030 met 45% te verminderen ten opzichte van het niveau van 2019. Milieudefensie c.s. stellen dat Shell onrechtmatig handelt indien zij haar CO2-emissie niet met 45% reduceert. Het hof heeft aan de hand van objectieve aanknopingspunten vastgesteld dat Shell wel degelijk verplicht is haar CO2-uitstoot te verminderen. Het hof oordeelt dat het hof Shell echter niet kan verplichten de uitstoot met 45% te verminderen. Er is geen wettelijke grondslag op grond waarvan het hof aan Shell, of andere ondernemingen, een specifiek percentage aan CO2-reductie kan opleggen.

Marrobel B.V. c.s./Natuurbouw Realisatie B.V. c.s.

OK; enquête. In deze enquêteprocedure stelt de OK op verzoek van Marrobel en haar (destijds) enig aandeelhouder vast dat sprake is van wanbeleid bij Marrobel in de periode 2012-2017 en dat haar (indirect) bestuurders daarvoor verantwoordelijk zijn. De OK stelt vast dat sprake was van onzorgvuldig handelen van het bestuur en gebrek aan transparantie jegens de aandeelhouder, blijkens de gegevens van het onderzoeksverslag. In combinatie met het ontbreken van een deugdelijke administratie, tijdige deponering van de jaarrekeningen en de vastlegging van bestuurlijk handelen, kan dit worden aangemerkt als wanbeleid waarvoor de bestuurders verantwoordelijk zijn. De OK veroordeelt hen bovendien in de onderzoeks- en proceskosten.

Enquête TAF Asset 11 B.V.

OK; enquête. Tweede fase. De vennootschap verzoekt de OK om vast te stellen dat er sprake is van wanbeleid van de vennootschap en dat de (voormalig) bestuurders en de (voormalig) meerderheidsaandeelhouders en diens bestuurder daarvoor verantwoordelijk zijn. Ook wordt verzocht bij voorziening de huidige bestuurder van de vennootschap te ontslaan, de tijdelijke aanstelling van de aangestelde OK-bestuurder en de tijdelijke overdracht ten titel van beheer van de aandelen van de huidige meerderheidsaandeelhouder te verlengen voor de duur van (vooralsnog) twee jaar, en de besluiten van de algemene vergadering tot verlening van décharge aan het voormalig bestuur te vernietigen. De OK oordeelt dat uit het onderzoeksverslag is gebleken van wanbeleid en dat de (voormalig) bestuurders en de (voormalig) meerderheidsaandeelhouders daarvoor verantwoordelijk zijn en wijst de gevraagde voorzieningen toe.

Herdijk – Beantwoording prejudiciële vragen over de bestuurdersaansprakelijkheid o.g.v. artikel 36 lid 4 IW

Aan het Europese Hof van Justitie (HvJ EU) zijn door de Hoge Raad twee prejudiciële vragen voorgelegd die zich richten op de regeling omtrent de hoofdelijke aansprakelijkheid die volgt uit artikel 36 lid 4 Invorderingswet 1990 (IW). De vragen zagen erop of het Unierechtelijk evenredigheidsbeginsel zich verzet tegen deze regeling en of het voor het antwoord op die eerste vraag van belang is of de bestuurder te goeder trouw heeft gehandeld. Het HvJ EU verklaart dat de regeling zich niet verzet tegen het Unierecht en dat hiervoor niet van belang is dat diezelfde bestuurder voor een daaropvolgend tijdvak kon bewijzen dat hij te goeder trouw heeft gehandeld.

Voormalig voorzitter raad van commissarissen deltaWonen/Commissarissen deltaWonen

Eiser was voorzitter van de raad van commissarissen van woningcorporatie deltaWonen. Gedaagden waren de overige leden van de RvC in die periode. Eiser stelt dat hij door de commissarissen is gedwongen ontslag te nemen, omdat hij kritische vragen stelde en twee misstanden heeft gemeld. Na extern onderzoek zijn deze misstanden door deltaWonen weggenomen. Het Huis voor Klokkenluiders concludeerde dat eiser terecht een vermoeden van misstanden had en benadeeld is door deltaWonen vanwege zijn melding. Eiser vordert dat de commissarissen aansprakelijk worden gehouden voor zijn schade. De commissarissen zijn het niet met eiser eens. Zij hebben wel een voorgenomen besluit tot het beëindigen van de samenwerking met eiser genomen, maar dit was niet naar aanleiding van door hem gestelde kritische vragen of geuite vermoedens van misstanden. De rechtbank is van oordeel dat de commissarissen niet aansprakelijk zijn voor de door eiser gestelde geleden schade.

Vité Beheer B.V., Dupatech B.V. en DGA/Global Pack Packaging Solutions Inc.

Een vennootschap wordt geturboliquideerd in verband met een herstructurering binnen een groep. Alle activa en passiva werden overgedragen naar een andere vennootschap, behalve de vordering van een enkele schuldeiser. De vennootschap, haar (indirecte) bestuurder en aandeelhouder en de verkrijgende vennootschap worden door de rechtbank aansprakelijk gehouden voor verhaalsfrustratie op grond van artikel 6:162 BW en artikel 2:11 BW. In hoger beroep wordt het oordeel van de rechtbank bekrachtigd. De Hoge Raad doet de zaak af met toepassing van artikel 81 lid 1 RO.

Erasmus Universitair Medisch Centrum Rotterdam c.s./Curator van Pharmafilter B.V. en Pharmafilter Nederland B.V.

Vier ziekenhuizen vorderen op grond van artikel 843a Rv dat de curator van twee failliete vennootschappen kopieën moet afgeven in verband met de overdracht van IE-rechten. Door deze overdracht kunnen de ziekenhuizen een systeem (het ‘Pharmafiltersysteem’) dat ze hebben gekocht niet meer gebruiken. De ziekenhuizen hebben daarvoor de bestuurder van de failliete vennootschappen aansprakelijk gesteld, maar deze heeft aansprakelijkheid van de hand gewezen. In verband met deze aansprakelijkstelling vorderen de ziekenhuizen afgifte van bepaalde bescheiden. De voorzieningenrechter oordeelt dat aan de voorwaarden van artikel 843a Rv is voldaan en wijst de vordering toe. De ziekenhuizen moeten wel de kosten die de curator hiervoor moet maken betalen. Ook de proceskosten die de curator heeft gemaakt vanwege het voeren van verweer, moeten door de ziekenhuizen worden gedragen. Hoewel deze kosten niet direct zijn gemaakt voor het verstrekken van de bescheiden, was de curator vanwege tegenstrijdige belangen wel gehouden verweer te voeren tegen de vordering van de ziekenhuizen tot afgifte.

Wetenschap van benadeling bij rechtshandelingen van bestuurder in privé als curator een claim heeft vanwege bestuurdersaansprakelijkheid

In het faillissement van de Megahome-vennootschappen is de (oud-)bestuurder in verschillende procedures aansprakelijk gehouden jegens de boedel. Ongeveer drie jaar voorafgaand aan de faillissementen heeft de bestuurder in privé de eigendom van zijn woonboerderij met bijbehorende percelen en opstallen verkocht aan een stichting, die weer ten gunste van een andere stichting een hypotheekrecht heeft gevestigd op deze onroerende zaken. In beide stichtingen had de bestuurder beslissende zeggenschap. De curator vordert vernietiging van deze rechtshandelingen op grond van artikel 3:45 BW (Pauliana), omdat de bestuurder het faillissement van de Megahome-vennootschappen moest voorzien en hij vanwege het extreme karakter van zijn handelen rondom deze vennootschappen ook rekening moest houden met privéaansprakelijkheid. De rechtbank wijst de vorderingen van de curator toe. Met wenk.

Curator van Grondontwikkeling Nederland B.V./Vastgoedplan Nederland B.V. c.s.

Een curator stelt de (in)direct bestuurder en zustervennootschap van een failliete bv aansprakelijk. De rechtbank oordeelt dat onrechtmatig activiteiten zijn onttrokken aan de failliete vennootschap en dat overdracht van goodwillwaarde paulianeus is. Ook zijn de (indirect) bestuurders aansprakelijk voor het boedeltekort. Desondanks legt de rechtbank geen bestuursverbod op, omdat de (indirect) bestuurder niet uitsluitend uit was op zelfverrijking, maar heeft geprobeerd zijn gemankeerde aanpak te repareren ten gunste van beleggers in de failliete vennootschap.

Curator van [VV] Installatietechniek B.V./Parmi Investments B.V. c.s.

De (voormalige) bestuurders en beleidsbepalers van een inmiddels failliete vennootschap zijn door de curator aansprakelijk gesteld op grond van artikel 2:248 BW. De curator verwijt de bestuurders mede dat zij niet hebben voldaan aan de administratieplicht. Het hof gaat niet mee in dit verwijt en overweegt onder meer dat bepaalde ontbrekende stukken geen direct inzicht bieden in de financiële situatie van de vennootschap en daarom niet relevant zijn voor de administratieplicht. Het hof oordeelt dat ook niet aannemelijk is geworden dat de bestuurders kennelijk onbehoorlijk hebben bestuurd en dat dit een belangrijke oorzaak was van het faillissement. De constatering van de curator dat het bedrijfsplan niet tot in detail is uitgevoerd, is hiervoor in ieder geval onvoldoende.