Appellant/Arwo

Vordering omtrent het opheffen van een executoriaal beslag op een auto die in gebruik is bij de (indirect) bestuurder. Hierbij werd de vraag beantwoord of het aannemelijk is dat de auto waarop beslag is gelegd aan een ander dan de geëxecuteerde toebehoort en of eiseres daarop een recht geldend kan maken dat de executant moet eerbiedigen. Deze vraag wordt door het hof bevestigend beantwoord.

X/Westerhof q.q.

Bestuurdersaansprakelijkheid. Het hof overweegt dat voldaan is aan de voor artikel 2:138 BW relevante publicatieplichten, zelfs indien niet is gebleken van een nederlegging van de jaarrekening ten kantore van het handelsregister, aangezien wel sprake is geweest van een effectieve openbaarmaking. Er is daarom sprake van een onbelangrijk verzuim. Het enkele feit dat Aino aan het hoofd stond van een aantal dochtervennootschappen brengt volgens het hof nog niet mee dat de administratie van Aino, naast een redelijk inzicht in haar eigen vermogenspositie, tevens een voldoende betrouwbaar inzicht in het vermogen en resultaat van haar dochtermaatschappijen zou moeten geven. Aan welke eisen enige specifieke administratie moet voldoen, hangt af van de omstandigheden van het geval. De bestuurder heeft de holdingvennootschap en de curator in reconventie aangesproken op de grond dat zij hem (tijdens de surseance van betaling) hadden behoren te waarschuwen voor het aflopen van de BCA-verzekering. Voor wat betreft de kwalificatie van een dergelijke vordering verwijst het hof naar HR 19 april 2013 (Koot Beheer/Tideman q.q., ECLI:NL:HR:2013:BY6108) en bespreekt het ‘toedoencriterium’. Naar het oordeel van het hof levert het nalaten van de vennootschap om de bestuurder van het aflopen van de BCA-verzekering in kennis te stellen en hem te wijzen op de mogelijkheid van verlenging van de uitlooptermijn tegen een aanvullende premie geen handelen op dat op grond van het bepaalde in artikel 249 lid 1 sub 3 Fw als handelen van de curator heeft te gelden.

Dermatologen Catharina Ziekenhuis

Aansprakelijkheid in persoon volgens het Spaanse Villa-arrest? Bestuurdersaansprakelijkheid. Vier dermatologen eisen schadevergoeding van de voorzitter van de raad van bestuur van de stichting die het Catharina Ziekenhuis exploiteert. De rechtbank oordeelt op grond van verschillende feiten dat het 'zonneklaar' is dat gedaagde bij de door eisers aan hem verweten gedragingen steeds opgetreden is in zijn hoedanigheid als voorzitter van de raad van bestuur. Er is geen sprake van een situatie als in het Spaanse villa-arrest. De door eisers gestelde feiten en omstandigheden oordeelt de rechtbank onvoldoende dan wel onvoldoende zwaarwegend om bestuurdersaansprakelijkheid zoals die 'omarmd' is in de jurisprudentie aan te nemen. De rechtbank oordeelt dat het ziekenhuis kennelijk voor de handelwijze heeft gekozen om te vermijden dat medewerkers uit andere media dan de interne voorgelicht worden over ingrijpende ontwikkelingen rondom de dermatologen-maatschap. De beschuldigingen die gedaan zijn, waren volgens de rechtbank voldoende onderbouwd met rapporten en de weergave was niet onvolledig. Ten slotte: de beslissing van het ziekenhuis om niet over te gaan tot het doen van een strafrechtelijke aangifte tegen één of meer eisers behoort volgens de rechtbank tot de beleidsvrijheid die het ziekenhuis toekomt.

Cummins

Bestuurdersaansprakelijkheid op grond van artikel 6:162 BW vanwege het niet-nakomen van een koopovereenkomst voor scheepsmotoren. Rechtbank past het Beklamel-criterium toe en toetst of gedaagde een verbintenis is aangegaan terwijl hij wist of moest weten dat vennootschap niet aan haar verplichtingen zou kunnen voldoen en geen verhaal zou bieden. Dit is naar het oordeel van de rechtbank niet voldoende gebleken. De enkele omstandigheid dat het bedrijf bij het aangaan van de overeenkomst in 2012 een negatief eigen vermogen had, doet hier niet aan af. In 2012 heeft het bedrijf weliswaar verlies geleden, maar in de twee voorgaande jaren heeft het een bescheiden winst gemaakt. Daarnaast is er in de periode 2010 tot en met 2012 een stabiele omzet gemaakt. Bovendien is het faillissement pas anderhalf jaar na het sluiten van de overeenkomst ingetreden.

Oude Grote Bevelsborg q.q./ESH

Verplichting tot turboliquidatie? De curator verzet zich in deze verzoekschriftprocedure ex artikel 10 Fw tegen faillietverklaring op grond van misbruik van recht, omdat er niets te vereffenen zou zijn en er geen behoefte bestaat aan de inzet van de bijzondere bevoegdheden van een curator. De rechtbank verklaart het verzet ongegrond omdat gefailleerde enig aandeelhouder is van twee werkmaatschappijen en deze aandelen in potentie een bepaalde waarde vertegenwoordigen, en er sprake is van een debiteurenvordering in de werkmaatschappijen waarvan de opbrengst op basis van een managementovereenkomst als managementfee ten goede komt aan gefailleerde. In deze situatie levert het doen van eigen aangifte van faillissement geen misbruik van recht op.

Poorthuis q.q./X

Geïntimeerde heeft als bestuurder van een vennootschap bij schriftelijke koopovereenkomst de inventaris, machines, vervoermiddelen en voorraden daarvan aan een andere vennootschap verkocht. Reden voor deze overdracht is de dreiging van beslaglegging door een leverancier, met wie een geschil bestaat over aan die leverancier te wijten tekortkomingen. Enige tijd na de transactie gaat de verkopende vennootschap failliet. De curator verwijt geïntimeerde dat zij als bestuurder (van de verkopende vennootschap) met het sluiten van de koopovereenkomst alle activa en activiteiten van de verkopende vennootschap heeft overgeheveld naar de kopende vennootschap, waardoor eerstgenoemde vennootschap als een lege huls achterbleef en technisch failliet ging. Het hof is van oordeel dat geen sprake is van kennelijk onbehoorlijke taakvervulling. Tegen de achtergrond van een sterk verliesgevende vennootschap heeft geïntimeerde haar taak als bestuurder niet kennelijk onbehoorlijk vervuld door – ter voorkoming van het leggen van beslag door een schuldeiser waardoor de vennootschap failliet zou zijn gegaan en alle schuldeisers zouden zijn benadeeld – te handelen als hierboven is weergegeven. Daarbij is – kort gezegd – van belang dat geïntimeerde aldus heeft gehandeld na het inwinnen van advies bij haar accountant en advocaat en dat bij de verkoop sprake was van een reële prijs.

X/Y

Vordering tot externe bestuurdersaansprakelijkheid wegens interim-dividenduitkering afgewezen. Onder verwijzing naar het arrest van de Hoge Raad d.d. 23 maart 2004, JOR 2004/67 (Didam c.s./Gunning q.q.) en de conclusie van A-G Timmerman hierbij, overweegt het hof dat het dividendbesluit een ernstig verwijt kan opleveren. Het gaat erom of X ten tijde van het dividendbesluit wist of behoorde te begrijpen dat Y als gevolg van dit handelen schade zou lijden, in het bijzonder doordat verhaal van zijn eerder ontstane vordering zou worden gefrustreerd. Ten tijde van het dividendbesluit was A BV weliswaar al aansprakelijk gesteld, maar had Y deze aansprakelijkstelling nog niet geconcretiseerd. Rapporten over mogelijke gebreken van de vloer (zoals die van het Bedrijfschap Afbouw en TNO) zijn pas geruime tijd later uitgebracht. Het hof bespreekt daarnaast vele omstandigheden, waaronder het feit dat tijdens de pleidooizitting is gebleken dat, gelet op een tegenvordering, de curator de vordering van Y slechts beperkt (€ 2000) heeft erkend. Mede vanwege alle voornoemde omstandigheden en vanwege het feit dat er € 30.000 was gereserveerd, komt het hof tot de conclusie dat X geen ernstig verwijt kan worden gemaakt als in de jurisprudentie van de Hoge Raad bedoeld: HR 20 juni 2008 (Willemsen/NOM), HR 5 september 2014 (Tulip), HR 18 februari 2000 (New Holland Belgium) en HR 8 december 2006 (Ontvanger/Roelofsen).

RG Invest/Prime Champ

RG Invest B.V. vordert onder meer hoofdelijke veroordeling tot betaling van boetes (ter hoogte van € 12.000.000) omdat gedaagden – als (indirect) bestuurder – in strijd met de aandeelhoudersovereenkomst ('AHO') zonder voorafgaande goedkeuring van de aandeelhoudersvergadering surseance van betaling hebben aangevraagd voor het bedrijf. De rechtbank volgt de stelling van gedaagden dat in de gegeven omstandigheden een redelijke uitleg van de AHO meebrengt dat RG Invest geen beroep kan doen op het verbeuren van boetes op grond van de AHO. Niet alleen is de door gedaagden gestelde noodzaak voor surseance niet gemotiveerd betwist, ook is RG Invest verzocht om in te stemmen met het faillissement terwijl zij in antwoord daarop geen blijk heeft gegeven van bij haar levende bezwaren tegen faillissement. Bij die stand van zaken moet het er – aldus de rechtbank – voor worden gehouden dat RG Invest geen valide argumenten tegen faillissement ten dienste stonden en dat zij niet is geschaad in het belang dat voor haar met het instemmingsvereiste is gemoeid.

Beheersverbod bij de CV

Cassatie in het belang der wet. Volgens de Hoge Raad kan bij beantwoording van de vraag of en in hoeverre plaats is voor de sanctie van artikel 21 WvK mede van belang zijn of derden van de vennootschappelijke hoedanigheid van de commanditaire vennoot op de hoogte waren of behoorden te zijn. Steeds van belang is bovendien of de commanditaire vennoot tegen wie de sanctie van die bepaling wordt ingeroepen, ter zake van zijn handelen een verwijt valt te maken. De Hoge Raad volgt hiermee de door A-G Timmerman gegeven aanbevelingen (ECLI:NL:PHR:2015:46) en komt dus terug van zijn arrest van 15 januari 1943, NJ 1943/201 (Walvius) waarin is beslist dat niet van belang is of een wederpartij van de commanditaire vennootschap van de commanditaire hoedanigheid van de desbetreffende vennoot op de hoogte was of behoorde te zijn.

X/Coöperatieve Rabobank Peelland Zuid U.A.

Op 27 oktober 2011 heeft Rabobank een financieringsovereenkomst gesloten, waarin Appellant (DGA), Xaron en Autoschade als debiteur/kredietnemer zijn vermeld. Bij deze overeenkomst zijn aan de kredietnemer een drietal kredieten in rekening-courant verstrekt. De financiering is verstrekt onder het vestigen van zekerheden ten behoeve van Rabobank. Appellant heeft aan Rabobank aangegeven dat hij de bedrijfsactiviteiten zou gaan beëindigen en het faillissement van de vennootschappen zou aanvragen. Rabobank heeft vervolgens de aan appellant en de respectieve vennootschapen verstrekte financiering met onmiddellijke ingang opgezegd. Rabobank heeft Appellant in rechte betrokken en gevorderd Appellant te veroordelen tot betaling van het op dat moment uitstaande bedrag. De rechtbank heeft bij het vonnis waarvan beroep de vordering van Rabobank als niet weersproken volledig toegewezen. De vraag die het hof ter beantwoording voorligt, is of Appellant zich tegenover Rabobank heeft aangediend als een persoon die zich aansprakelijk heeft gesteld voor de schulden van zijn BV’s en of Appellant de financieringsovereenkomst derhalve als hoofdelijk medeschuldenaar is aangegaan. Voor het slagen van tegenbewijs is het voldoende dat het door Rabobank geleverde bewijs erdoor wordt ontzenuwd. Naar het oordeel van het hof heeft Appellant met zijn afgelegde verklaringen het door Rabobank voorshands, door middel van de schriftelijke door Appellant getekende financieringsovereenkomst, geleverde bewijs van haar stelling dat Appellant de met Rabobank op 27 oktober 2011 gesloten financieringsovereenkomst ook voor zichzelf als hoofdelijk medeschuldenaar is aangegaan, ontzenuwd. De conclusie luidt dat in rechte niet is komen vast te staan dat Appellant jegens Rabobank als kredietnemer en hoofdelijk medeschuldenaar aansprakelijk is voor de verplichtingen voortvloeiende uit de financieringsovereenkomst.