X Management c.s./Y Management c.s.

Feitelijk beklemde minderheidscertificaathouders vorderen in kort geding vaststelling dividendbeleid, omdat de vennootschap, de STAK en de meerderheidscertificaathouders weigeren dividend uit te keren, terwijl de vennootschap al enkele jaren winst maakt en meerderheidscertificaathouders bovendien niet bereid zijn om de certificaten van eisers over te nemen. Toepassing van Hoge Raad 9 juli 1990, NJ 1991/51 (Sluis) en (Gerechtshof Amsterdam 6 juni 2011, ECLI:NL:GHAMS:2011:BQ9757 (Jeezet)). De voorzieningenrechter oordeelt dat het gevoerde dividendbeleid i.c. niet meer is dan een gedragslijn, die inhoudt dat er nooit dividend wordt uitgekeerd. De deelnemingen van eisers worden door de opstelling van gedaagden gereduceerd tot ‘dood kapitaal’. De voorzieningenrechter acht voldoende reden aanwezig voor een voorlopige voorziening en gebiedt de STAK een bijzondere vergadering van certificaathouders bijeen te roepen om een voorstel voor het te voeren dividendbeleid ter besluitvorming voor te leggen.

Bia Beheer

Wat zijn de gevolgen voor aansprakelijkheid op grond van een 403-verklaring van de moedervennootschap bij een schikking met de dochtervennootschap? In verband met de hoofdelijke aansprakelijkheid van de moedermaatschappij zijn de artikelen 6:7 e.v. BW van toepassing, hetgeen meebrengt dat haar aansprakelijkheid berust op een zelfstandige verbintenis jegens verweerster, waarvan zelfstandige nakoming kan worden gevorderd. In dit verband is van belang dat het middel niet opkomt tegen het oordeel van het hof, dat de door verweerster getroffen dading niet meebrengt dat verweerster op de voet van artikel 6:9 lid 1 BW afstand heeft gedaan van haar vorderingsrecht jegens de moedermaatschappij. Zoals het hof vervolgens heeft overwogen, heeft deze dading ingevolge artikel 6:7 lid 2 BW slechts tot gevolg dat de schuld van de moedermaatschappij is verminderd met het door de curator betaalde bedrag van € 25.000. Het hof heeft terecht de conclusie getrokken dat het verweer van de curator van de moedermaatschappij faalt, aldus de Hoge Raad.

X c.s./Koninklijke Vereniging Het Friesch Paarden-stamboek

Artikel 81 lid 1 RO. Eiser (X) is ontevreden over het verloop van een keuringsonderzoek naar zijn dekhengst, verricht door KFPS. De A-G concludeert dat de klacht, dat het hof X ten onrechte niet als belanghebbende heeft aangemerkt, moet worden afgewezen omdat het oordeel van het hof hieromtrent geen blijk geeft van een onjuiste rechtsopvatting, en ook niet onbegrijpelijk of onvoldoende is gemotiveerd. Het hof heeft vooropgesteld dat besluiten die in strijd zijn met een reglement, vatbaar kunnen zijn voor vernietiging (art. 2:15 lid 1 aanhef en sub c BW). Vernietiging geschiedt onder meer door een uitspraak van de rechtbank op een vordering tegen de rechtspersoon van iemand die een redelijk belang heeft bij de naleving van de verplichting die niet is nagekomen (zie art. 2:15 lid 3 aanhef en sub a BW). Daarbij is nodig dat degene die vernietiging vordert in een eigen belang geschaad is of geschaad dreigt te worden, hetgeen diegene bij betwisting van een redelijk belang zal hebben te stellen (zie HR 31 mei 1996, ECLI:NL:HR:1996:ZC2089, NJ 1996/694, r.o. 3.4). Het hof heeft geoordeeld dat X niet het vereiste redelijk belang heeft bij vernietiging van de besluiten omdat deze besluiten niet X zelf raken.

Afbouw Coördinatie Nederland B.V./X

Bestuurdersaansprakelijkheid. Naar het oordeel van de rechtbank is niet vast komen te staan dat de indirect bestuurder (gedaagde) een verplichting is aangegaan terwijl hij wist of redelijkerwijze behoorde te begrijpen dat de vennootschap niet, of niet binnen een redelijke termijn, aan haar verplichtingen zou kunnen voldoen en geen verhaal zou bieden. Dat oordeel steunt op de veronderstelling dat partijen er bij het sluiten van de overeenkomst van uitgingen dat de uit te keren provisies de maandelijks uit te keren vergoedingen zouden overtreffen, waardoor met de overeenkomst een zeker investeringsrisico gemoeid was. Eiser heeft onvoldoende onderbouwd haar stelling dat gedaagde bij het aangaan van de overeenkomst had moeten of kunnen voorzien dat meer voorschotten zouden worden ontvangen dan er provisie zou worden gerealiseerd, aldus de rechtbank. Op de hoogte zijn van een mogelijk risico leidt niet zomaar tot aansprakelijk.

Boskalis Holding BV/Fugro NV

Boskalis kan, als aandeelhouder van meer dan drie procent van het kapitaal, op grond van artikel 2:114a BW met recht verlangen dat tijdens de eerstvolgende algemene vergadering een bepaalde beschermingsconstructie onderwerp van gesprek vormt. Vaststaat dat Fugro zich daartoe bereid heeft verklaard en dus in zoverre bereid was aan het verzoek gehoor te geven. Naar het oordeel van de voorzieningenrechter behoeft het bestuur evenwel geen gevolg te geven aan het verzoek van Boskalis om een concept-aanbeveling in stemming te brengen. De voorzieningenrechter stelt het in stemming brengen van de aanbeveling op één lijn met het in stemming brengen van een ‘besluit’, waarbij het bestuur wordt opgedragen – kort gezegd – de onderhavige beschermingsconstructie te beëindigen. Evident is dat Boskalis beoogt met de aanbeveling druk uit te oefenen op het bestuur van zijn bevoegdheden gebruik te maken in de door Boskalis gewenste zin. Die bevoegdheid komt Boskalis niet toe, aldus de voorzieningenrechter.

X/Volkswagen Bank

Het hof concludeert dat ABH op het moment van verkoop niet meer waard was dan € 1 en dat ABH op het moment dat de leaseovereenkomsten werden aangegaan niet of nauwelijks meer actief was. Dat ABH in het verleden een jaaromzet van ruim € 500.000 heeft gehad, maakt dit niet anders. Het hof overweegt dat X bij het namens ABH aangaan van de onderhavige leaseovereenkomsten vlak vóór de overdracht van de aandelen ABH wist of redelijkerwijze behoorde te begrijpen dat de vennootschap niet aan haar verplichtingen zou kunnen voldoen en geen verhaal zou bieden en aldus onrechtmatig handelde jegens Volkswagen. Bij gebrek aan een voldoende betwisting van hetgeen door Volkswagen is gesteld, wordt aan het door X gedane (tegen)bewijsaanbod niet toegekomen.

Trofin B.V./X

Trofin spreekt haar voormalig bestuurder aan op grond van (o.m.) artikel 2:9 BW. Het hof acht echter geen van de verwijten voldoende ernstig om aansprakelijkheid van de ex-bestuurder tegenover de BV aan te nemen. De verwijten zien op verzaking van de administratieplicht van artikel 2:10 BW, niet-tijdige openbaarmaking van de jaarrekening in de zin van artikel 2:394 BW, het besturen van een andere vennootschap en het zichzelf in een gunstiger positie brengen van de bestuurder ten koste van de vennootschap. De vraag of het debiteurenbeheer zodanig onvoldoende is geweest dat een bestuurder een (voldoende ernstig) verwijt kan worden gemaakt, hangt af van de omstandigheden van het geval. Hetzelfde geldt voor de vraag of een bestuurder een ernstig verwijt kan worden gemaakt voor het niet deponeren van de jaarrekening. Het hof komt tot de conclusie dat in onderhavige casus van een ernstig verwijt geen sprake is.

X/Y

De eenmanszaak van appellant is opgegaan in door appellant nieuw opgerichte vennootschappen. In geschil is of appellant, na inbreng van de eenmanszaak in de vennootschappen, hoofdelijk aansprakelijk is naast deze vennootschappen. Het hof overweegt dat voor contractsoverneming een akte tussen de overdragende en overnemende partij vereist is. Een verklaring tot contractsvernieuwing kan echter in iedere vorm geschieden en tevens in gedragingen besloten liggen. Geïntimeerde was volgens het hof op de hoogte van de inbreng van de eenmanszaak in de vennootschappen, waardoor er in casu sprake is van contractsvernieuwing. Het hof oordeelt dat appellant slechts aansprakelijk is voor de betaling van de facturen die zien op werkzaamheden die zijn verricht ten behoeve van de eenmanszaak. Voor zover de werkzaamheden zijn verricht ten behoeve van de nieuw opgerichte vennootschappen is appellant niet aansprakelijk.

XO Home

Bestuurdersaansprakelijkheid. Het feit dat de vennootschap in 2007 en 2008 een negatief eigen vermogen had, naast het feit dat de vennootschap kennelijk nog tot maart 2013 operationeel kon zijn, is volgens de rechtbank onvoldoende om aan te nemen dat de bestuurder had kunnen of moeten voorzien dat de vennootschap de litigieuze verplichtingen niet zou kunnen nakomen. De schuldeiser heeft daarnaast geen andere feiten of omstandigheden gesteld die aannemelijk maken dat de bestuurder enig ernstig persoonlijk verwijt kan treffen.

Janssen-van Kesteren q.q./X

Aansprakelijkheid van feitelijk beleidsbepaler. Werknemer heeft zich zodanig intensief bezig gehouden met de bedrijfsvoering van The 5 c.s. dat hij in die periode in belangrijke mate de zeggenschap over de vennootschappen heeft gehad en het beleid (mede) heeft bepaald. Daarbij overweegt de rechtbank dat het voor het aanmerken als feitelijk beleidsbepaler niet noodzakelijk is dat de werknemer de formeel bestuurder volledig terzijde heeft gesteld. Ook in het geval dat hij samen met de formeel bestuurder het beleid heeft bepaald of op een deelterrein het beleid heeft bepaald kan sprake zijn van feitelijk beleidsbepaler.