X/Y

De eenmanszaak van appellant is opgegaan in door appellant nieuw opgerichte vennootschappen. In geschil is of appellant, na inbreng van de eenmanszaak in de vennootschappen, hoofdelijk aansprakelijk is naast deze vennootschappen. Het hof overweegt dat voor contractsoverneming een akte tussen de overdragende en overnemende partij vereist is. Een verklaring tot contractsvernieuwing kan echter in iedere vorm geschieden en tevens in gedragingen besloten liggen. Geïntimeerde was volgens het hof op de hoogte van de inbreng van de eenmanszaak in de vennootschappen, waardoor er in casu sprake is van contractsvernieuwing. Het hof oordeelt dat appellant slechts aansprakelijk is voor de betaling van de facturen die zien op werkzaamheden die zijn verricht ten behoeve van de eenmanszaak. Voor zover de werkzaamheden zijn verricht ten behoeve van de nieuw opgerichte vennootschappen is appellant niet aansprakelijk.

XO Home

Bestuurdersaansprakelijkheid. Het feit dat de vennootschap in 2007 en 2008 een negatief eigen vermogen had, naast het feit dat de vennootschap kennelijk nog tot maart 2013 operationeel kon zijn, is volgens de rechtbank onvoldoende om aan te nemen dat de bestuurder had kunnen of moeten voorzien dat de vennootschap de litigieuze verplichtingen niet zou kunnen nakomen. De schuldeiser heeft daarnaast geen andere feiten of omstandigheden gesteld die aannemelijk maken dat de bestuurder enig ernstig persoonlijk verwijt kan treffen.

Janssen-van Kesteren q.q./X

Aansprakelijkheid van feitelijk beleidsbepaler. Werknemer heeft zich zodanig intensief bezig gehouden met de bedrijfsvoering van The 5 c.s. dat hij in die periode in belangrijke mate de zeggenschap over de vennootschappen heeft gehad en het beleid (mede) heeft bepaald. Daarbij overweegt de rechtbank dat het voor het aanmerken als feitelijk beleidsbepaler niet noodzakelijk is dat de werknemer de formeel bestuurder volledig terzijde heeft gesteld. Ook in het geval dat hij samen met de formeel bestuurder het beleid heeft bepaald of op een deelterrein het beleid heeft bepaald kan sprake zijn van feitelijk beleidsbepaler.

X/Y

Bestuurdersaansprakelijkheid. De kantonrechter stelt voorop dat voor het aannemen van bestuurdersaansprakelijkheid is vereist dat die bestuurder ter zake van de benadeling persoonlijk een ernstig verwijt kan worden gemaakt: HR 6 februari 2015, ECLI:NL:HR:2015:246 (X/Antea). Volgens de kanonrechter worden aldus hogere eisen dan in het algemeen gesteld, verwijzend naar HR 5 september 2014, ECLI:NL:HR:2014:2628 (Tulip Air). De kantonrechter overweegt dat in casu sprake is van de in de jurisprudentie van de Hoge Raad omschreven situatie dat ‘de bestuurder willens en wetens heeft bewerkstelligd of toegelaten dat de vennootschap haar wettelijke of contractuele verplichtingen niet nakomt met schade voor zijn wederpartij als voorzienbaar gevolg’. Met name acht de kantonrechter van belang dat gedaagde als bestuurder van Consultancy eiser met een oninbare vordering heeft laten zitten. Deze omstandigheid had ertoe moeten leiden dat gedaagde als bestuurder van Exploitatie een bijzondere zorg voor de belangen van eiser in acht had moeten nemen. Hij heeft dat niet gedaan en eiser andermaal met een forse huurschuld laten zitten, terwijl gedaagde als bestuurder van een volgende vennootschap in een naastgelegen pand zijn activiteiten heeft voortgezet. Tevens overweegt de rechtbank dat sprake is van selectieve betaling en feitelijke betalingsonwil jegens eiser.

X c.s./IFS

Incident tot schorsing en hervatting. Appellanten procederen met IFS, voor zover relevant, over een door IFS aan appellanten te betalen bedrag. Door IFS is aangevoerd dat een fusieakte is verleden, waarbij Intres B.V. de verkrijgende rechtspersoon was van IFS. Vervolgens is een splitsingsakte verleden als gevolg waarvan Euretco Financial Services B.V. de activa en passiva betreffende de 'financiële dienstverlening' en het 'centraal betalen' van Intres toebedeeld heeft gekregen, aldus IFS. IFS stelt belang te hebben bij schorsing ex artikel 225 Rv om Euretco te presenteren als de opvolgende procespartij. Appellanten klagen er volgens het hof terecht over dat de splitsingsakte niet in het geding is gebracht, waardoor onvoldoende duidelijk is in hoeverre Euretco sinds de splitsing als de debiteur van appellanten heeft te gelden. IFS wordt opgedragen om bij akte alsnog aan te tonen dat die partij ten opzichte van appellanten als de opvolgende procespartij heeft te gelden. IFS dient bij die gelegenheid tevens in te gaan op de stellingen van appellanten omtrent de door hen gewenste waarborg, zekerheidstelling dan wel hoofdelijke verbondenheid.

Carlande Dienstverlening CV/Pensioenfonds

Commanditaire vennootschap. Door Eiser – de beherend vennoot – wordt betoogd dat hij niet hoofdelijk verbonden kan zijn voor schulden van de vennootschap die betrekking hebben op de periode vóór zijn toetreding tot de commanditaire vennootschap. Volgens de Hoge Raad valt in het Wetboek van Koophandel evenwel geen beperking te lezen tot verbintenissen van de vennootschap die zijn ontstaan nadat een vennoot is toegetreden. De strekking van artikel 18 en 19 WvK brengt mee dat de hoofdelijke verbondenheid van de vennoten alle schulden betreft die ten tijde van hun toetreding tot de vennootschap bestaan, of nadien ontstaan. Om die reden verwerpt de HR het beroep. De HR volgt hiermee de conclusie van A-G Keus.

Bowmer q.q./B.V.’s X, Y en Z

Verplichting tot turboliquidatie. Verzet tegen eerdere vonnissen tot faillietverklaring drie BV’s gegrond verklaard. Vaststaat dat de BV’s verkeren in een toestand van te zijn opgehouden te betalen. In zoverre is voldaan aan de eisen om in staat van faillissement te worden verklaard. Van belang is echter ook hetgeen bekend is omtrent aan- dan wel afwezigheid van vermogen. In de onderhavige situatie was geen noodzaak om (zelf) faillissement aan te vragen. Er waren geen overeenkomsten meer met werknemers of een verhuurder. Het bestaan van de bank als schuldeiser levert ook geen voldoende noodzaak op. Er is naar verwachting geen te executeren vermogen en dus eigenlijk ook geen belang bij het aanvragen van de faillissementen. Anderzijds is er wel het belang van een aan te stellen curator om verschoond te blijven van een faillissement waarin op voorhand vaststaat dat alle kosten voor rekening van een curator zullen komen. In het licht van de omstandigheden bezien is sprake van misbruik van het faillissementsrecht. Besluit tot ontbinding ex artikel 2:19 lid 4 BW had moeten worden genomen. Toewijzing verzoek tot vernietiging vonnissen.

Nijbo Stacaravan Industrie/curator

Bestuurdersaansprakelijkheid. Vraag of de bedrijfsleider/interim manager aangemerkt kan worden als feitelijk bestuurder in de zin van artikel 2:248 lid 7 BW. Het hof besluit tot een bewijsopdracht. Omdat de curator voldoende gemotiveerd feiten en omstandigheden heeft gesteld die tot de conclusie zouden kunnen leiden dat de bedrijfsleider als feitelijk bestuurder van Nijbo dient te worden aangemerkt, terwijl de bedrijfsleider voldoende gemotiveerd heeft betwist dat van feitelijk bestuurderschap sprake is geweest, stelt het hof de curator in de gelegenheid de door haar gestelde feiten en omstandigheden te bewijzen.

Alimentatie

Bepaling van de draagkracht van de directeur-grootaandeelhouder in het kader van alimentatie. De DGA stelt dat hij vanwege een aanzienlijke rekening-courantschuld aan zijn beheer-BV en de daaraan verbonden renteverplichtingen geen, althans onvoldoende inkomen heeft. Het hof overweegt dat het verder laten oplopen de rekening-courantschuld vanuit het vennootschappelijk belang bezien onverantwoord is aangezien de continuïteit van Beheer B.V. direct in gevaar kan komen. Het hof houdt dan ook rekening met de rente die de man verschuldigd is over de rekening-courantschuld. Van verwijtbaar inkomensverlies dan wel een hogere verdiencapaciteit van de man is geen sprake. Dat de aangestelde adjunct-directeur is ontslagen, is vervolgens een vennootschappelijke beslissing. De alimentatierechter dient terughoudend te zijn indien het gaat om inmenging in het beleid van de aandeelhouder. Een dergelijke inmenging is alleen geoorloofd indien de aandeelhouder heeft gehandeld zoals geen enkel redelijk aandeelhouder zou handelen (art. 2:8 en 2:9 BW), waar volgens het hof in casu geen sprake van is.

X/Y

Beëindiging vof. Geschil tussen (voormalig) vennoten over een onderling te betalen vergoeding, alsmede over een vóór de beëindiging van de vof door een van de vennoten namens de vof aan zijn echtgenote toegekende arbeidsvergoeding. De rechtbank acht die arbeidsvergoeding naast de winstverdeling onverschuldigd betaald nu voor een dergelijke overeenkomst geen basis is te vinden in de vennootschapsakte. Het feit dat de arbeidsvergoeding telkens is opgenomen in de jaarstukken van de vof is onvoldoende om anders aan te nemen, nu deze niet door beide vennoten zijn ondertekend zoals de vennootschapsakte voorschrijft. Verder oordeelt de rechtbank dat de onttrekking van gelden van de vennootschap door een andere vennoot geen rechtvaardiging biedt voor het overmaken van opbrengsten van de vof naar de privérekening van een der vennoten. De rechtbank constateert ten slotte dat sprake is van een zeer ruim geformuleerd concurrentiebeding in de vennootschapsakte.