X/Y

Eiser was vanaf 18 juni 2001 tot en met 13 juli 2015 bestuurder van gedaagde. Op 13 juli 2015 is eiser bij besluit van de algemene vergadering van aandeelhouders van gedaagde op staande voet ontslagen als werknemer en als bestuurder van gedaagde. Eiser vordert in kort geding dat gedaagde wordt veroordeeld tot betaling van een maandelijks bedrag, tot aan de dag waarop de arbeidsovereenkomst tussen partijen rechtsgeldig zal zijn beëindigd of in een bodemprocedure een vonnis is gewezen betreffende dit geschil. Eiser is van oordeel dat het door gedaagde gegeven ontslag op staande voet onregelmatig is gegeven, omdat het besluit van de algemene vergadering van aandeelhouders van gedaagde genomen is in strijd met de wet, reden waarom eiser de vernietiging van dit besluit inroept op grond van artikel 2:15 lid 1 onder a en b BW. Eiser stelt dat ten eerste de (statutaire) voorschriften omtrent de termijn voor en de wijze van oproeping voor de algemene vergadering van aandeelhouders niet in acht zijn genomen, ten tweede dat eiser niet in de gelegenheid is gesteld zijn raadgevende stem uit te brengen en voorts, ten derde, dat hij niet in de gelegenheid is gesteld om te worden gehoord op het voornemen tot zijn ontslag. De voorzieningenrechter oordeelt dat het hoor- en adviesrecht is geschonden en ziet aldus aanleiding om de vordering van eiser toe te wijzen.

X/Y

Holding B en Holding A houden ieder vijftig procent van de aandelen in Autom8-it en zijn beide bestuurder. Holding B vordert in conventie een veroordeling van Holding A ex artikel 2:343 BW om de aandelen, die Holding B in Autom8-it houdt, over te nemen. In deze situatie biedt artikel 2:343 BW naar het oordeel van de rechtbank geen grondslag om Holding A te dwingen de aandelen van Holding B over te nemen, omdat niet uit de door Holding B aangevoerde feiten en omstandigheden volgt dat Holding B door gedragingen van Holding A in haar rechten is geschaad. In reconventie vordert Autom8-it primair veroordeling van Holding B tot terugbetaling van een (onrechtmatige) uitkering aan Holding B, omdat hier geen (geldig) aandeelhoudersbesluit aan ten grondslag zou liggen en evenmin goedkeuring door het bestuur van Autom8-it is verleend, en subsidiair een verklaring voor recht te verklaren dat Holding B in strijd met artikel 2:9 BW heeft gehandeld. De rechtbank oordeelt dat niet uitgesloten is dat Holding B veronderstelde dat de uitkering aan Holding B en Holding A de goedkeuring van het bestuur van Autom8-it had. Daarmee is geen sprake van een onrechtmatige onttrekking. Evenmin is Holding B aansprakelijk op de voet van artikel 2:9 BW, omdat haar geen ernstig verwijt kan worden gemaakt.

SNCU/X

SNCU, dat onder meer toeziet op een correcte naleving van bepaalde cao's is een nakomingsactie gestart tegen World@Work. SNCU heeft 'de totale indicatieve materiële schadelast' berekend op een bedrag van € 37.359. Bij vonnis van de Kantonrechter te Groningen is World@Work onder meer veroordeeld tot naleving van de cao, inhoudende het voldoen van een nabetaling aan de betrokken werknemers. SNCU heeft vervolgens geïntimeerde, als bestuurder van World@Work gedagvaard en onder meer gevorderd: veroordeling van geïntimeerde tot naleving van de cao's, en meer precies tot (onder meer) compensatie van het vastgestelde bedrag aan materiële benadeling van in de onderzoeksperiode bij de onderneming werkzame werknemers ad € 37.359 aan de benadeelde werknemers. SNCU heeft aan deze vorderingen ten grondslag gelegd dat geïntimeerde als bestuurder van World@Work onrechtmatig heeft gehandeld en dat zij voor de daaruit voortvloeiende schade, bestaande uit voornoemd bedrag, aansprakelijk is. Naar het oordeel van het hof heeft SNCU onvoldoende onderbouwd waaruit de frustratie van betaling en verhaal door geïntimeerde bestond in de periode van september 2005 tot en met maart 2008, zijnde de periode waarvan is vastgesteld dat door World@Work niet geheel conform de cao werd verloond. Het hof spitst zich dan ook toe op de periode vanaf het moment waarop World@Work voor het eerst door SNCU werd aangeschreven, te weten medio 2008, en zij bekend raakte met (de mogelijkheid van) een vordering van SNCU. X stelt dat in die periode sprake was van betalingsonmacht aan de zijde van World@Work. Het hof oordeelt echter dat X zijn stelling op dit punt nader dient te onderbouwen aan de hand van over te leggen administratie van de onderneming over die periode.

Young Boys V.V.

Bestuurdersaansprakelijkheid. De vereniging met volledige rechtsbevoegdheid V.V. Young Boys (hierna: 'de vereniging') is een voetbalclub. De Belastingdienst heeft geconstateerd dat de vereniging een onvolledige administratie heeft gevoerd, dat inkomsten uit kantine-exploitatie, sponsorbijdragen en verkoop van entreekaarten niet of nauwelijks werden bijgehouden en dat de vereniging nooit aangifte omzet- en loonbelasting heeft gedaan. Daarop heeft de Belastingdienst naheffingsaanslagen opgelegd. Vanaf maart 2010 werden in de bestuurskamer van de vereniging (illegale) pokeravonden gehouden. Gedaagde 2 en 7 zijn vervolgd voor het organiseren van de pokeravonden en het witwassen van de pokeropbrengsten. In 2012 heeft het interim-bestuur het faillissement van de vereniging aangevraagd wegens financiële problemen van de vereniging. De curator vordert, kort samengevat, een verklaring voor recht dat gedaagden hoofdelijk aansprakelijk zijn voor primair het faillissementstekort van de vereniging ex artikel 2:50a jo. 2:138 BW, en subsidiair voor de schade als gevolg van hun onrechtmatig handelen. De primaire vordering strandt, nu de curator onvoldoende heeft onderbouwd dat er sprake is van een aan de vennootschapsbelasting onderworpen vereniging. De subsidiaire vordering wordt toegewezen. Bij de beoordeling van de subsidiaire vordering overweegt de rechtbank dat geen, althans geen deugdelijke administratie of boekhouding is bijgehouden, dat er jarenlang geen belastingaangiften zijn gedaan, er geen ledenvergaderingen zijn gehouden en er een frauduleuze boekhouding werd gevoerd waarbij illegale pokeravonden in het clubhuis werden georganiseerd waarbij de daaruit voortvloeiende inkomsten op frauduleuze wijze in de boekhouding van de vereniging werden verwerkt en ingezet om schulden van de vereniging te betalen. De rechtbank is dan ook van oordeel dat sprake is van een tekortkoming in de behoorlijke taakvervulling van de bestuurders in de zin van artikel 2:9 BW (oud).

X/Y

In deze zaak vindt Zaam Accountants dat de bestuurder van Ko-Finance en Ko-Vast een ernstig verwijt valt te maken omdat hij als aandeelhouder en bestuurder de aandelen in zijn vennootschappen voor een symbolisch bedrag van € 1 aan een onbekende derde verkocht. Volgens Zaam had hij bovendien als goed bestuurder pogingen moeten doen om de vennootschap te herfinancieren. Ten aanzien van het verwijt met betrekking tot het vervreemden van de aandelen oordeelt de kantonrechter dat Zaam daarmee miskent dat een aandeelhouder niet persoonlijk aansprakelijk is voor hetgeen in naam van een besloten vennootschap wordt verricht (vgl. art. 2:175 BW). Voor zover de bestuurder wordt verweten dat hij heeft nagelaten nieuwe opdrachten binnen te halen of de vennootschap te herfinancieren is de kantonrechter van oordeel dat de bestuurder hier geen ernstig verwijt treft, aangezien het als niet of onvoldoende betwist vaststaat dat zijn vennootschappen ten tijde van de aandelenoverdracht in een zeer slechte financiële situatie verkeerden, dat er steeds minder werk was en dat gedaagde (zij het tevergeefs) heeft getracht nieuwe financiering te verkrijgen.

X/Y

In deze zaak vordert een ontslagen statutair bestuurder vernietiging van een ontslagbesluit, onder meer omdat hij niet in de gelegenheid is gesteld om een raadgevende stem uit te brengen. De vennootschap betwist dat eiser een belang heeft bij de vordering als bedoeld in artikel 2:15 lid 3 BW. De rechtbank overweegt dat eiser, gelet op de omstandigheden van het geval, had moeten begrijpen dat zijn dienstverband ten einde zou komen, hetgeen eveneens betrekking had op de beëindiging van zijn functie als statutair bestuurder. Na het eerste ontslagbesluit is bovendien een tweede ontslagbesluit genomen waarbij wel is voldaan aan de wettelijke en statutaire vereisten. Van herstel van het statutair bestuurderschap zal volgens de rechtbank reeds daarom geen sprake zijn. Onder die omstandigheden komt de rechtbank tot het oordeel dat geen sprake is van een redelijk belang in de zin van artikel 2:15 lid 3 BW, zodat de rechtbank niet overgaat tot vernietiging van het Besluit.

X/Y

Mislukte reorganisatie. De curator stelt vorderingen in ex artikel 47 Fw, 6:162 en 2:248 BW. Drie onderwerpen staan in geding centraal: (i) de hoogte en de wijze van voldoening van een koopprijs voor aandelen, (ii) de betaling van € 18.000 door een van de failliete bedrijven en (iii) de schending van de boekhoud- en publicatieplicht, waardoor de bestuurders mogelijk aansprakelijk zijn voor de faillissementstekorten (art. 2:248 BW). De curator wenst wat betreft (i) geen vernietiging van de aandelenverkoop, maar vordert schadevergoeding ex artikel 6:162 BW. De rechtbank wijst enkel deze Peeters Gatzen-vordering met betrekking tot (i) toe, waarbij de benadeling in de betalingswijze schuilt: de schuldoverneming minder dan acht weken voor faillissement. Weliswaar verminderde de schuldenlast, maar de liquiditeit werd niet verbeterd en de verhaalsmogelijkheden voor de schuldeisers namen af. De betaling van € 18.000 is gezien de achtergrond van de betaling niet paulianeus. Of en zo ja in hoeverre sprake is van schending van de boekhoud- en publicatieplicht kan volgens de rechtbank in het midden blijven, nu de bestuurders aannemelijk hebben gemaakt dat andere feiten en omstandigheden dan een kennelijk onbehoorlijke taakvervulling een belangrijke oorzaak van het faillissement zijn geweest: de economische crisis.

Fibercom/A3M Beheer c.s.

Bestuurdersaansprakelijkheidsvordering. De rechtbank overweegt dat aan de hand van alle omstandigheden van het geval moet worden beoordeeld of aan A3M een ernstig verwijt kan worden gemaakt. De enkele overtreding van statutaire bepalingen die het belang van Fibercom beogen te beschermen kan als een zware omstandigheid worden aangemerkt, die in beginsel de aansprakelijkheid van de bestuurder vestigt, maar de door A3M en X aangevoerde feiten en omstandigheden op grond waarvan het gewraakte handelen naar hun mening geen ernstig verwijt oplevert, moeten uitdrukkelijk in de beoordeling te worden betrokken (Hoge Raad 29 november 2002, NJ 2004/455; Berghuizer Papierfabriek). De rechtbank oordeelt dat een onvoldoende ernstig verwijt kan worden gemaakt om tot aansprakelijkheid wegens onbehoorlijk bestuur te concluderen en wijst de vordering af.

X/Y

Eiser heeft een opdracht tot advisering verstrekt aan een advocatenmaatschap en vindt dat de advocaten (X en Y) die hem bijstonden toerekenbaar zijn tekortgeschoten en onrechtmatig hebben gehandeld, als gevolg waarvan hij schade heeft geleden. Het hof wees de vordering af omdat (i) de opdracht aan de maatschap en niet aan de advocaten persoonlijk was gegeven, en (ii) feiten die een persoonlijk ernstig verwijt of een door de advocaten persoonlijk gepleegde onrechtmatige daad kunnen opleveren, niet zouden zijn gesteld. De Hoge Raad vindt dat het oordeel van het hof op een onjuiste rechtsopvatting berust, omdat voor het slagen van de vordering niet is vereist dat aan advocaat Y een persoonlijk ernstig verwijt kan worden gemaakt ter zake van zijn advieswerkzaamheden, aangezien in zoverre de in het algemeen door artikel 6:162 BW gestelde eisen gelden. Ook ten aanzien van advocaat X (als bestuurder van een B.V., welke vennootschap lid was van de maatschap) geldt volgens de Hoge Raad niet de verhoogde aansprakelijkheidsdrempel. Indien een advocaat door zijn cliënt wegens een beroepsfout uit onrechtmatige daad wordt aangesproken, betreft dat zijn aansprakelijkheid als beroepsbeoefenaar en niet zijn aansprakelijkheid als bestuurder van een vennootschap, aldus de Hoge Raad.

Railwatch/X

Een eerder in (niet gepubliceerd) tussenvonnis gegeven gelegenheid tot nader onderbouwen van stellingen wordt aangewend zonder succes. Railwatch vordert schadevergoeding, maar niet duidelijk wordt om welke werkelijk uitgevoerde werkzaamheden en facturering het gaat. Ook gedaagde weet zijn stellingen niet nader te onderbouwen. Niet duidelijk is welk deel van de geplande activiteiten voor Safelines en Hooijer gedaagde niet heeft kunnen uitvoeren, hoeveel gedaagde daaraan verdiend zou hebben en in welke mate vaststond dat hij deze geplande werkzaamheden ook werkelijk had kunnen uitvoeren. De rechtbank verklaart voor recht dat gedaagde aansprakelijk is tegenover Railwatch voor de gevolgen van zijn tekortschieten in de nakoming van zijn verplichting tot een behoorlijke vervulling van zijn taak in de zin van artikel 2:9 BW en wijst alle overige vorderingen af.