X/Y

Een onderneming in financiële problemen klopt bij externe financiers aan voor onder andere een geldlening. De vennootschap gaat na ontvangst hiervan failliet, waarna de financiers de bestuurder aanspreken. De rechtbank oordeelt dat in casu niet aan het ‘Beklamelcriterium’ voldaan is, nu onder meer sprake is van (i) een onderneming die reeds ten tijde van het ontvangen van de lening in grote financiële problemen verkeerde, (ii) de financiële steun aanvankelijk leidde tot hernieuwde levering door leveranciers en plaatsing van nieuwe orders door belangrijke klanten en (iii) de bestuurder zich ten opzichte van anderen persoonlijk garant stelde, wat erop duidt dat het voor hem niet voorzienbaar was dat de onderneming niet aan haar verplichtingen zou kunnen voldoen.

X/Y

Een stichting verzoekt de rechtbank een machtiging te verlenen tot omzetting van de stichting in een zelfstandig onderdeel van een Kerkgenootschap. De rechtbank vindt dat het bestuur van de stichting tot omzetting en statutenwijziging heeft besloten met inachtneming van de op deze omzetting van overeenkomstige toepassing zijnde wettelijke en statutaire regels. Met name is voldaan aan de in artikel 2:18 BW opgenomen vereisten voor omzetting van een stichting. De zogenoemde vermogensklem als bedoeld in lid 6 van dit artikel is neergelegd in de nieuwe statuten. Van enige aanleiding om de machtiging te weigeren is de rechtbank niet gebleken.

Slutter en Van Leijden

De heer X heeft de Ondernemingskamer verzocht een onderzoek te bevelen naar het beleid en de gang van zaken van Slutter en Van Leijden B.V., Fada Verde B.V. en Elsoba B.V. De heer X heeft aangevoerd dat bestuurder Elsoba B.V. stelselmatig sommen geld ten gunste van aan haar gelieerde ondernemingen aan Slutter en Van Leijden B.V. heeft onttrokken, dat Elsoba B.V. geen verantwoording wenst af te leggen of volledige inzage wenst te geven in de financiële informatie en dat op het verzoek om een algemene vergadering van aandeelhouders te beleggen niet wordt ingegaan. Gelet op de toezeggingen van de heer Y (in zijn hoedanigheid van indirect bestuurder van Slutter en Van Leijden B.V.), waarvan de Ondernemingskamer aanneemt dat Slutter en Van Leijden B.V. ze gestand zal doen, ziet de Ondernemingskamer in dit stadium onvoldoende aanleiding een onderzoek te gelasten en wijst het verzoek van de heer X af.

Reef Group

Aandeelhouder Reef Hout Mauritius Ltd. verzoekt de Ondernemingskamer een onderzoek te bevelen naar het beleid en de gang van zaken van Reef Group B.V. (in faillissement) met betrekking tot het financiële en transfer pricing-beleid van Reef Group B.V. ten aanzien van haar (voormalig) dochteronderneming Transformation Reef Cameroon S/A. De Ondernemingskamer oordeelt dat hetgeen Reef Hout Mauritius Ltd. heeft aangevoerd, mede in het licht van de overige omstandigheden van het geval, hetzij van onvoldoende gewicht is om een enquête te rechtvaardigen, hetzij niet leidt tot de slotsom dat er gegronde redenen zijn om aan een juist beleid te twijfelen.

X/Y

Bestuurdersaansprakelijkheid op grond van artikel 2:248 BW. In het licht van de bewijsvermoedens van lid 2 van dit artikel staat in dit geschil centraal de vraag in hoeverre is voldaan aan de administratie- c.q. publicatieplicht. Omdat de hardcopy administratie onder het beheer van de curator (gedeeltelijk) is verdwenen, zal een deskundige aan de hand van de resterende stukken moeten beoordelen in hoeverre met de verdwenen stukken (wel) aan de eisen van artikel 2:10 BW was voldaan. Hoewel er ten onrechte geen accountantsverklaring is gedeponeerd, en dus vaststaat dat er sprake is van kennelijk onbehoorlijk bestuur en vermoed wordt dat dit een belangrijke oorzaak is voor het faillissement, slagen de bestuurders erin dit vermoeden te weerleggen. Het hof komt hen hierin deels tegemoet, om te voorkomen dat zij in een slechtere bewijspositie komen te verkeren vanwege het kwijtraken van stukken door de curator.

VEB/bestuurders Landis

De VEB en Stichting VEB-Actie Landis spreken de directie van Landis Group N.V. aan voor de door beleggers geleden (koers)schade die is ontstaan als gevolg van – onder verantwoordelijkheid van die directie uitgebrachte – misleidende jaarrekeningen en publieke berichtgeving. Met een verwijzing naar de uitspraak van Rechtbank Midden-Nederland (ECLI:NL:RBMNE:2013:CA3225), die eerder de ‘misleidendheid’ heeft vastgesteld, concludeert de Rechtbank Amsterdam, met de VEB, dat de directie ter zake onrechtmatig heeft gehandeld ten opzichte van de aandeelhouders van Landis. De aandeelhouders kunnen worden aangemerkt als 'derden' in de zin van artikel 2:139 BW. Mede in het licht van de niet-concrete betwisting hiervan door X acht de rechtbank voldoende vaststaan dat sprake is van een causaal verband tussen de misleidende jaarrekening en de uitlatingen enerzijds en de door de aandeelhouders geleden schade anderzijds.

Dekker q.q./Sypesteyn c.s.

In het kader van een verzet- en (na afwijzing van het verzet) hoger beroep-procedure tegen een faillietverklaring van twee statutair in Amsterdam gevestigde vennootschappen met beide een postadres in Dubai, ontstaat tussen de strijdende partijen een geschil over de noodzaak tot het stellen van zekerheid voor de proceskosten op grond van de artikelen 224 Rv en 441 Rv. De Hoge Raad oordeelt dat niet in geding is dat Sypesteyn statutair in Amsterdam is gevestigd en dat Sypesteyn daarom, gezien artikel 1:10 lid 2 BW, woonplaats heeft in Nederland. Er bestaat daarom geen grond voor een bevel tot zekerheidsstelling voor de proceskosten op grond van de artikelen 224 lid 1 Rv en 414 lid 1 Rv.

X/Y

Een B.V. stelt haar voormalig statutair bestuurder aansprakelijk op grond van artikel 2:9 BW. De bestuurder wordt het verwijt gemaakt, dat hij ten nadele van de vennootschap, kort gezegd, (i) een huurovereenkomst met zichzelf is aangegaan met betrekking tot een door hem in eigendom gehouden perceel; (ii) die overeenkomst vervolgens heeft opgezegd nadat hij dat perceel had verkocht, zodat de vennootschap met de nieuwe eigenaar een nieuwe overeenkomst moest sluiten, en (iii) namens de vennootschap aan zichzelf een niet-zakelijke lening heeft verstrekt. Het aangaan van de huurovereenkomst door de bestuurder kan volgens het hof niet worden aangemerkt als ernstig verwijtbaar, aangezien niet is bewezen dat geen redelijk denkend bestuurder deze overeenkomst zou hebben gesloten. Het – ten nadele van de vennootschap – beëindigen van deze overeenkomst kan in de gegeven omstandigheden wel als zodanig worden aangemerkt, net als het aan zichzelf in privé verstrekken van een aanzienlijke lening onder zeer gunstige voorwaarden.

X/Y

Gedaagden worden – kennelijk als bestuurders – in de onderhavige procedure aangesproken door twee stichtingen en een kerkgenootschap in verband met kennelijk door hen aan die rechtspersonen onttrokken personen. Deze uitspraak vormt het sluitstuk van de procedure, nadat de rechtbank eerder in een tussenvonnis – als eindoordeel – heeft beslist dat inderdaad sprake is van onrechtmatige onttrekkingen en aansprakelijkheid van gedaagden. In het tussenvonnis zijn eisers toegelaten tot bewijslevering ten aanzien van enkele nog niet toegewezen vorderingen. Nu eisers hebben afgezien van aanvullende bewijslevering, worden die resterende vorderingen afgewezen. Een van de gedaagden heeft nog aangevoerd dat zijn verklaring ter zitting verkeerd in het vonnis is opgenomen en de rechtbank verzocht haar oordeel te heroverwegen met inachtneming van de juiste verklaring. De rechtbank passeert dit verzoek nu het gaat om een eindoordeel en niet gebleken is dat dit gebaseerd is op onhoudbare feiten.

Promneftstroy tegen Yukos Capital en Glendale

Het gaat in deze zaak om het geval dat, nadat ten laste van Yukos Oil conservatoir beslag is gelegd op haar toebehorende vermogensbestanddelen, deze in weerwil van dat beslag zijn overgedragen, en vervolgens Yukos Oil heeft opgehouden te bestaan, voordat de op grond van artikel 700 lid 3 Rv vereiste eis in de hoofdzaak is ingesteld. Aangezien de verkrijger (eiseres tot cassatie) in dit geval de enig overgebleven belanghebbende is met betrekking tot de goederen en met betrekking tot de vraag of de vorderingen waarvoor het beslag is gelegd, toewijsbaar zijn, moet volgens de Hoge Raad worden aanvaard dat de beslaglegger (verweersters in cassatie) de eis in de hoofdzaak kan instellen of vervolgen tegen de verkrijger, in een daartoe aangepaste vorm, inhoudende dat de beslaglegger vordert dat voor recht wordt verklaard dat de vorderingen toewijsbaar zijn en dat hij daarvoor verhaal kan nemen op de goederen waarop het beslag rust.