X/Y

Bestuurdersaansprakelijkheid, Beklamel-norm en verzwaarde stelplicht. Het hof neemt, evenals de kantonrechter, een verzwaarde stelplicht aan. Het hof vangt aan met de Beklamel-norm (HR 6 oktober 1989, ECLI:NL:HR:1989:AB9521), daarbij verder verwijzend naar HR 8 december 2006, ECLI:NL:HR:2006:AZ0758 (Ontvanger/Roelofsen) en HR 5 september 2014, ECLI:NL:HR:2014:2627. Evenals de kantonrechter hanteert het hof een verzwaarde stelplicht ten laste van appellant, omdat de BV zich in die periode in 'zwaar weer' bevond. De leveranties vonden plaats kort voor en zelfs op de dag waarop namens de BV het faillissement is aangevraagd. Appellant faalt in het voldoende gemotiveerd betwisten van het onrechtmatig handelen.

X c.s./Van Leuveren en Aukema qq

De direct bestuurder van een beheervennootschap en indirect bestuurder van werkmaatschappijen slaagt er niet in het vermoeden te ontzenuwen dat zijn onbehoorlijke taakvervulling een belangrijke oorzaak van de faillissementen is geweest. Curatoren stellen dat hoge managementvergoedingen een belangrijke oorzaak van de faillissementen zijn geweest. Het argument dat de managementvergoedingen in rekening-courant met Holding zijn geboekt en derhalve geen negatieve invloed hebben gehad op de cashflow of de liquiditeit van de betrokken vennootschap(pen) gaat volgens het hof niet op. Disculpatieverweer slaagt niet, nu de gestelde omstandigheid dat de bestuurder volledig arbeidsongeschikt was, op zichzelf niet afdoet aan de verantwoordelijkheid voor een deugdelijk bestuur, ook wat betreft de toekenning van managementvergoedingen. Disculpatieverweer echtgenote van bestuurder gaat wel op.

Dumo/HDI Gerling

Bestuurdersaansprakelijkheidsverzekering. Het gaat in deze zaak om de vraag of eiser aanspraak heeft op uitkering onder een bestuurdersaansprakelijkheidsverzekering. Uit de feiten blijkt dat sprake is geweest van een doelbewuste constructie om eigen vennootschappen te laten profiteren van het op onrechtmatige wijze afhandig maken van (potentiële) klanten van een derde. Volgens de rechtbank is sprake geweest van opzet op de schade in de zin van de polis, zodat het beroep op de uitsluitingsclausule van de verzekeraar slaagt en eiser geen aanspraak aan de onderhavige verzekering kan ontlenen.

X/Y

Bestuurdersaansprakelijkheid wegens selectieve betaling. Onder verwijzing naar HR 5 september 2014, ECLI:NL:HR:2014:2627 overweegt het hof dat een bestuurder i.c. enkel aansprakelijk kan zijn als hem ter zake van de benadeling persoonlijk een ernstig verwijt kan worden gemaakt. In het onderhavige geval zou van aansprakelijkheid van Beheer en/of Y sprake kunnen zijn indien zij als bestuurder respectievelijk middellijk bestuurder van X hebben bewerkstelligd of toegelaten dat de door hen bestuurde vennootschap een eerder door haar aangegane overeenkomst niet nakomt en daardoor aan de wederpartij van de vennootschap schade berokkent. Niet is komen vast te staan dat sprake is van door Beheer en/of X bewerkstelligde of toegelaten betalingsonwil zijdens X. Weliswaar zijn na 31 januari 2012 nog verschillende betalingen gedaan door X, maar daar staat volgens het hof tegenover dat ook andere crediteuren niet geheel zijn voldaan en dat de aandeelhouders met een verlies zijn geconfronteerd. Met name is niet komen vast te staan dat appellante is benadeeld ten opzichte van het andere personeelslid van X. Het hof overweegt voorts nog dat het beginsel van de paritas creditorum vóór faillissement niet een zodanig absolute werking toekomt als appellante ingang wil doen vinden.

X/Y

Nu niet is voldaan aan de publicatieplicht (art. 2:394 BW), staat (ingevolge art. 2:248 BW) vast dat het bestuur zijn taak onbehoorlijk heeft vervuld en wordt vermoed dat deze onbehoorlijke taakvervulling een belangrijke oorzaak van het faillissement van Verify Europe is geweest. Ter weerlegging van het wettelijk vermoeden wijst geïntimeerde als bestuurder van Verify Europe op twee ‘andere belangrijke oorzaken’ van het faillissement, te weten (i) het vertrek van twee belangrijke werknemers en (ii) de hoge vaste kosten van Verify Europe. Het hof komt tot de conclusie dat deze ‘andere oorzaken’ zowel afzonderlijk als gezamenlijk het oordeel rechtvaardigen dat het vermoeden dat de kennelijk onbehoorlijke taakvervulling een belangrijke oorzaak is geweest van het faillissement is ontzenuwd.

X/Y

Na ontbinding van de aanneemovereenkomst wegens tekortkoming van de aannemer (een CV) stelt de opdrachtgever (X) onder meer de beherend vennoot en de feitelijk leidinggevende/gevolmachtigde van de CV aansprakelijk. De vordering jegens de beherend vennoot van de CV wordt toegewezen met aanvulling van de rechtsgrondslag. Op grond van artikel 19 lid 1 WvK zijn beherende vennoten van rechtswege hoofdelijk verbonden voor alle schulden van hun CV. Dit betekent in het onderhavige geval dat de Britse Ltd. als beherend vennoot aansprakelijk is voor alle schulden van de Nederlandse CV. Dat de Ltd. mogelijk reeds ontbonden is, doet aan die aansprakelijkheid niet af. Voor de beantwoording van de vraag of een partij als feitelijk leidinggevende/volledig gevolmachtigde (en tevens bestuurder van de beherend vennoot) naast de CV aansprakelijk is voor de geleden schade, zoekt het hof aansluiting bij het criterium voor de aansprakelijkheid van bestuurders van een besloten vennootschap, in dit geval HR 8 december 2006, ECLI:NL:HR:2006:AZ0758 (Ontvanger/Roelofsen).

De Lage Landen/X en X’s Autobedrijf

Bestuurdersaansprakelijkheid. Het hof past de maatstaf voor een 'ernstig verwijt' uit HR 5 september 2014 ECLI:NL:HR:2014:2627 toe. De schuldeiser verwijt de (indirect) bestuurder slechts dat zij als bestuurder de overdracht van de verpande objecten heeft gerealiseerd waardoor deze buiten het verhaal door schuldeiser zijn geraakt. Een zodanig verwijt leidt volgens het hof niet reeds tot aansprakelijkheid van de bestuurder. Waar het om gaat is niet (alleen) of de bestuurder wist of redelijkerwijze kon begrijpen dat de vennootschap daardoor haar verplichtingen jegens schuldeiser niet zou kunnen nakomen, maar of het voor de bestuurder van de vennootschap op het moment van elk van de haar in die hoedanigheid verweten gedragingen voorzienbaar was dat schuldeiser daardoor schade zou lijden. 

X Management c.s./Y Management c.s.

Feitelijk beklemde minderheidscertificaathouders vorderen in kort geding vaststelling dividendbeleid, omdat de vennootschap, de STAK en de meerderheidscertificaathouders weigeren dividend uit te keren, terwijl de vennootschap al enkele jaren winst maakt en meerderheidscertificaathouders bovendien niet bereid zijn om de certificaten van eisers over te nemen. Toepassing van Hoge Raad 9 juli 1990, NJ 1991/51 (Sluis) en (Gerechtshof Amsterdam 6 juni 2011, ECLI:NL:GHAMS:2011:BQ9757 (Jeezet)). De voorzieningenrechter oordeelt dat het gevoerde dividendbeleid i.c. niet meer is dan een gedragslijn, die inhoudt dat er nooit dividend wordt uitgekeerd. De deelnemingen van eisers worden door de opstelling van gedaagden gereduceerd tot ‘dood kapitaal’. De voorzieningenrechter acht voldoende reden aanwezig voor een voorlopige voorziening en gebiedt de STAK een bijzondere vergadering van certificaathouders bijeen te roepen om een voorstel voor het te voeren dividendbeleid ter besluitvorming voor te leggen.

Bia Beheer

Wat zijn de gevolgen voor aansprakelijkheid op grond van een 403-verklaring van de moedervennootschap bij een schikking met de dochtervennootschap? In verband met de hoofdelijke aansprakelijkheid van de moedermaatschappij zijn de artikelen 6:7 e.v. BW van toepassing, hetgeen meebrengt dat haar aansprakelijkheid berust op een zelfstandige verbintenis jegens verweerster, waarvan zelfstandige nakoming kan worden gevorderd. In dit verband is van belang dat het middel niet opkomt tegen het oordeel van het hof, dat de door verweerster getroffen dading niet meebrengt dat verweerster op de voet van artikel 6:9 lid 1 BW afstand heeft gedaan van haar vorderingsrecht jegens de moedermaatschappij. Zoals het hof vervolgens heeft overwogen, heeft deze dading ingevolge artikel 6:7 lid 2 BW slechts tot gevolg dat de schuld van de moedermaatschappij is verminderd met het door de curator betaalde bedrag van € 25.000. Het hof heeft terecht de conclusie getrokken dat het verweer van de curator van de moedermaatschappij faalt, aldus de Hoge Raad.

X c.s./Koninklijke Vereniging Het Friesch Paarden-stamboek

Artikel 81 lid 1 RO. Eiser (X) is ontevreden over het verloop van een keuringsonderzoek naar zijn dekhengst, verricht door KFPS. De A-G concludeert dat de klacht, dat het hof X ten onrechte niet als belanghebbende heeft aangemerkt, moet worden afgewezen omdat het oordeel van het hof hieromtrent geen blijk geeft van een onjuiste rechtsopvatting, en ook niet onbegrijpelijk of onvoldoende is gemotiveerd. Het hof heeft vooropgesteld dat besluiten die in strijd zijn met een reglement, vatbaar kunnen zijn voor vernietiging (art. 2:15 lid 1 aanhef en sub c BW). Vernietiging geschiedt onder meer door een uitspraak van de rechtbank op een vordering tegen de rechtspersoon van iemand die een redelijk belang heeft bij de naleving van de verplichting die niet is nagekomen (zie art. 2:15 lid 3 aanhef en sub a BW). Daarbij is nodig dat degene die vernietiging vordert in een eigen belang geschaad is of geschaad dreigt te worden, hetgeen diegene bij betwisting van een redelijk belang zal hebben te stellen (zie HR 31 mei 1996, ECLI:NL:HR:1996:ZC2089, NJ 1996/694, r.o. 3.4). Het hof heeft geoordeeld dat X niet het vereiste redelijk belang heeft bij vernietiging van de besluiten omdat deze besluiten niet X zelf raken.