Bowmer q.q./B.V.’s X, Y en Z

Verplichting tot turboliquidatie. Verzet tegen eerdere vonnissen tot faillietverklaring drie BV’s gegrond verklaard. Vaststaat dat de BV’s verkeren in een toestand van te zijn opgehouden te betalen. In zoverre is voldaan aan de eisen om in staat van faillissement te worden verklaard. Van belang is echter ook hetgeen bekend is omtrent aan- dan wel afwezigheid van vermogen. In de onderhavige situatie was geen noodzaak om (zelf) faillissement aan te vragen. Er waren geen overeenkomsten meer met werknemers of een verhuurder. Het bestaan van de bank als schuldeiser levert ook geen voldoende noodzaak op. Er is naar verwachting geen te executeren vermogen en dus eigenlijk ook geen belang bij het aanvragen van de faillissementen. Anderzijds is er wel het belang van een aan te stellen curator om verschoond te blijven van een faillissement waarin op voorhand vaststaat dat alle kosten voor rekening van een curator zullen komen. In het licht van de omstandigheden bezien is sprake van misbruik van het faillissementsrecht. Besluit tot ontbinding ex artikel 2:19 lid 4 BW had moeten worden genomen. Toewijzing verzoek tot vernietiging vonnissen.

Nijbo Stacaravan Industrie/curator

Bestuurdersaansprakelijkheid. Vraag of de bedrijfsleider/interim manager aangemerkt kan worden als feitelijk bestuurder in de zin van artikel 2:248 lid 7 BW. Het hof besluit tot een bewijsopdracht. Omdat de curator voldoende gemotiveerd feiten en omstandigheden heeft gesteld die tot de conclusie zouden kunnen leiden dat de bedrijfsleider als feitelijk bestuurder van Nijbo dient te worden aangemerkt, terwijl de bedrijfsleider voldoende gemotiveerd heeft betwist dat van feitelijk bestuurderschap sprake is geweest, stelt het hof de curator in de gelegenheid de door haar gestelde feiten en omstandigheden te bewijzen.

Alimentatie

Bepaling van de draagkracht van de directeur-grootaandeelhouder in het kader van alimentatie. De DGA stelt dat hij vanwege een aanzienlijke rekening-courantschuld aan zijn beheer-BV en de daaraan verbonden renteverplichtingen geen, althans onvoldoende inkomen heeft. Het hof overweegt dat het verder laten oplopen de rekening-courantschuld vanuit het vennootschappelijk belang bezien onverantwoord is aangezien de continuïteit van Beheer B.V. direct in gevaar kan komen. Het hof houdt dan ook rekening met de rente die de man verschuldigd is over de rekening-courantschuld. Van verwijtbaar inkomensverlies dan wel een hogere verdiencapaciteit van de man is geen sprake. Dat de aangestelde adjunct-directeur is ontslagen, is vervolgens een vennootschappelijke beslissing. De alimentatierechter dient terughoudend te zijn indien het gaat om inmenging in het beleid van de aandeelhouder. Een dergelijke inmenging is alleen geoorloofd indien de aandeelhouder heeft gehandeld zoals geen enkel redelijk aandeelhouder zou handelen (art. 2:8 en 2:9 BW), waar volgens het hof in casu geen sprake van is.

X/Y

Beëindiging vof. Geschil tussen (voormalig) vennoten over een onderling te betalen vergoeding, alsmede over een vóór de beëindiging van de vof door een van de vennoten namens de vof aan zijn echtgenote toegekende arbeidsvergoeding. De rechtbank acht die arbeidsvergoeding naast de winstverdeling onverschuldigd betaald nu voor een dergelijke overeenkomst geen basis is te vinden in de vennootschapsakte. Het feit dat de arbeidsvergoeding telkens is opgenomen in de jaarstukken van de vof is onvoldoende om anders aan te nemen, nu deze niet door beide vennoten zijn ondertekend zoals de vennootschapsakte voorschrijft. Verder oordeelt de rechtbank dat de onttrekking van gelden van de vennootschap door een andere vennoot geen rechtvaardiging biedt voor het overmaken van opbrengsten van de vof naar de privérekening van een der vennoten. De rechtbank constateert ten slotte dat sprake is van een zeer ruim geformuleerd concurrentiebeding in de vennootschapsakte.

SNS (minister van Financiën/VEB c.s.)

Cassatieberoep tegen de beschikking van de OK inzake SNS. Verzoek tot schadeloosstelling ter zake van onteigening vermogensbestanddelen en effecten SNS Reaal en SNS Bank op grond van artikel 6:8-10 Wft. Ingegaan wordt allereerst op het duale stelsel van de Wft. De wetgever heeft de vaststelling van de schadeloosstelling losgekoppeld van de onteigening. De Hoge Raad overweegt dat, mede gezien het feit dat de OK de hoogte van de schadeloosstelling zelfstandig vaststelt, de eis niet kan worden gesteld dat de minister in de procedure voor de OK het aanbod (voldoende) toelicht. De OK had dan ook niet tot het oordeel kunnen komen dat zij op de voet van artikel 6:11 lid 3 Wft een hogere schadeloosstelling dient vast te stellen omdat de minister zijn aanbod onvoldoende heeft toegelicht. Wat betreft de maatstaf en de uitgangspunten bij de schadeloosstelling op grond van artikel 6:8 en 6:9 Wft oordeelt de Hoge Raad dat het peilmoment het tijdstip van onteigening is en bepalend is de werkelijke waarde van het onteigende op dat tijdstip. Met deze geobjectiveerde waardebepaling is niet verenigbaar dat bij de waardebepaling de beurskoers tot uitgangspunt wordt genomen of dat daarop in het bijzonder acht wordt geslagen. Ten aanzien van de achterstelling van onteigende vorderingen heeft de OK onterecht geoordeeld dat, ondanks dat partijen daar niets over hebben bepaald, de achterstelling van de vorderingen ook geldt voor de aanspraken van de betrokken schuldeisers op een derde uit hoofde van een door die derde afgegeven 403-verklaring. Ten slotte oordeelt de Hoge Raad tevens, dat de OK ten onrechte voor recht heeft verklaard dat de kosten voor door belanghebbenden ingeschakelde deskundigen door de Staat moeten worden vergoed. De Hoge Raad casseert derhalve, in overeenstemming met de conclusie van de A-G.

Stichting A/geïntimeerden

Bestuurdersaansprakelijkheid in verband met verhaalsfrustratie. Voor zover relevant heeft de procedure in hoger beroep betrekking op de vraag of de zoon/schoondochter van de bestuurder van de B.V., gelet op hun betrokkenheid bij onder meer geldonttrekkingen, door een crediteur van die B.V. aansprakelijk kunnen worden gehouden als 'feitelijk bestuurders'. Het hof concludeert dat onvoldoende is gesteld om van feitelijke bestuurders te spreken. De gestelde geldonttrekkingen, die eventueel onrechtmatig zijn jegens de B.V, zijn niet zonder meer ook onrechtmatig jegens de crediteur van de B.V., die stelt vanwege de geldonttrekkingen niet meer te kunnen worden betaald.

Voormalig statutair bestuurder/Wave International B.V.

Loonvordering na ontslag als statutair bestuurder in verband met opzegverbod arbeidsovereenkomst. De Bestuurder voert aan dat hij ziek was toen hij de brief ontving met de uitnodiging voor de algemene vergadering waar zijn ontslag aan de orde zou komen. Die brief ontving hij op 7 of 8 april terwijl hij zich op 7 april ‘s ochtends, voor de postbezorging, ziek had gemeld. Gelet op de ratio van artikel 7:670 BW geldt voor de bestuurder van een vennootschap het opzegverbod niet, als de ziekmelding is gedaan nadat hij kennis heeft genomen van het voornemen hem te ontslaan. Het is aan Wave International B.V. om te bewijzen dat de bestuurder ten tijde van ziekmelding al op de hoogte was van het voornemen om hem te ontslaan.

X/Y B.V. c.s.

Bestuurdersaansprakelijkheid afgewezen. Geldgever spreekt geldlener (BV) en haar bestuurder (DGA) aan voor de terugbetaling van de lening. De aangesproken bestuurder is de zoon van geldgever. De BV betwist gehouden te zijn de lening (al) terug te betalen, omdat die verplichting afhankelijk zou zijn gesteld van door die BV van een derde te ontvangen betalingen. Dat aspect van de overeenkomst van geldlening is echter niet schriftelijk vastgelegd. De rechtbank stelt de inhoud van de overeenkomst vast aan de hand van gedragingen van partijen na het sluiten van de overeenkomst. Geen onrechtmatige daad van bestuurder van de BV jegens eiseres, omdat de bestuurder naar het oordeel van de rechtbank heeft bewerkstelligd noch toegelaten dat de vennootschap haar wettelijke of contractuele verplichtingen niet is nagekomen en hem geen ernstig verwijt kan worden gemaakt.

Zorgbureau Holding c.s./X q.q.

Het hof onderzoekt of een redelijk denkend bestuurder onder dezelfde omstandigheden aldus zou hebben gehandeld ten aanzien van drie onderwerpen en komt tot een ontkennend antwoord. Het bestuur van Zorgbureau Twente ('HZT') heeft, aldus ook het hof, kennelijk onbehoorlijk bestuurd in de zin van artikel 2:248 BW, welk kennelijk onbehoorlijk bestuur door het hof een belangrijke oorzaak wordt geacht van het faillissement van HZT. Met betrekking tot het verjaringsverweer overweegt het hof dat de vordering van de curator tot schadevergoeding als zodanig een vordering tot nakoming is (zie HR 11 januari 2002, ECLI:NL:HR:2002:AD4919 (Kringkoop)), zodat hierop van artikel 3:317 BW niet lid 2 maar lid 1 van toepassing is.

X

In geschil is de vraag of het verzoek van appellante tot toelating tot de schuldsaneringsregeling terecht door de rechtbank is afgewezen op de grond dat appellante, kort gezegd, haar onderneming heeft verkocht aan een stichting waarvan familieleden bestuurder zijn en waarbij zij na die verkoop in dienst is getreden. Het hof is van oordeel dat appellante onvoldoende aannemelijk heeft gemaakt dat zij de uit de schuldsanering voortvloeiende verplichtingen naar behoren zal nakomen en zich zal inspannen zo veel mogelijk baten voor de boedel te verwerven als bedoeld in artikel 288 lid 1 aanhef en sub c Fw. Verder heeft appellante onvoldoende inzicht verschaft in de wijze van verkoop van haar onderneming aan de stichting, terwijl dat wel op haar weg had gelegen, temeer omdat de rechtbank in het bestreden vonnis dit punt reeds aansnijdt. Haar nalatigheid op dit punt getuigt naar het oordeel van het hof niet van een saneringsgezinde houding.