Boskalis Holding BV/Fugro NV

Boskalis kan, als aandeelhouder van meer dan drie procent van het kapitaal, op grond van artikel 2:114a BW met recht verlangen dat tijdens de eerstvolgende algemene vergadering een bepaalde beschermingsconstructie onderwerp van gesprek vormt. Vaststaat dat Fugro zich daartoe bereid heeft verklaard en dus in zoverre bereid was aan het verzoek gehoor te geven. Naar het oordeel van de voorzieningenrechter behoeft het bestuur evenwel geen gevolg te geven aan het verzoek van Boskalis om een concept-aanbeveling in stemming te brengen. De voorzieningenrechter stelt het in stemming brengen van de aanbeveling op één lijn met het in stemming brengen van een ‘besluit’, waarbij het bestuur wordt opgedragen – kort gezegd – de onderhavige beschermingsconstructie te beëindigen. Evident is dat Boskalis beoogt met de aanbeveling druk uit te oefenen op het bestuur van zijn bevoegdheden gebruik te maken in de door Boskalis gewenste zin. Die bevoegdheid komt Boskalis niet toe, aldus de voorzieningenrechter.

X/Volkswagen Bank

Het hof concludeert dat ABH op het moment van verkoop niet meer waard was dan € 1 en dat ABH op het moment dat de leaseovereenkomsten werden aangegaan niet of nauwelijks meer actief was. Dat ABH in het verleden een jaaromzet van ruim € 500.000 heeft gehad, maakt dit niet anders. Het hof overweegt dat X bij het namens ABH aangaan van de onderhavige leaseovereenkomsten vlak vóór de overdracht van de aandelen ABH wist of redelijkerwijze behoorde te begrijpen dat de vennootschap niet aan haar verplichtingen zou kunnen voldoen en geen verhaal zou bieden en aldus onrechtmatig handelde jegens Volkswagen. Bij gebrek aan een voldoende betwisting van hetgeen door Volkswagen is gesteld, wordt aan het door X gedane (tegen)bewijsaanbod niet toegekomen.

Trofin B.V./X

Trofin spreekt haar voormalig bestuurder aan op grond van (o.m.) artikel 2:9 BW. Het hof acht echter geen van de verwijten voldoende ernstig om aansprakelijkheid van de ex-bestuurder tegenover de BV aan te nemen. De verwijten zien op verzaking van de administratieplicht van artikel 2:10 BW, niet-tijdige openbaarmaking van de jaarrekening in de zin van artikel 2:394 BW, het besturen van een andere vennootschap en het zichzelf in een gunstiger positie brengen van de bestuurder ten koste van de vennootschap. De vraag of het debiteurenbeheer zodanig onvoldoende is geweest dat een bestuurder een (voldoende ernstig) verwijt kan worden gemaakt, hangt af van de omstandigheden van het geval. Hetzelfde geldt voor de vraag of een bestuurder een ernstig verwijt kan worden gemaakt voor het niet deponeren van de jaarrekening. Het hof komt tot de conclusie dat in onderhavige casus van een ernstig verwijt geen sprake is.

X/Y

De eenmanszaak van appellant is opgegaan in door appellant nieuw opgerichte vennootschappen. In geschil is of appellant, na inbreng van de eenmanszaak in de vennootschappen, hoofdelijk aansprakelijk is naast deze vennootschappen. Het hof overweegt dat voor contractsoverneming een akte tussen de overdragende en overnemende partij vereist is. Een verklaring tot contractsvernieuwing kan echter in iedere vorm geschieden en tevens in gedragingen besloten liggen. Geïntimeerde was volgens het hof op de hoogte van de inbreng van de eenmanszaak in de vennootschappen, waardoor er in casu sprake is van contractsvernieuwing. Het hof oordeelt dat appellant slechts aansprakelijk is voor de betaling van de facturen die zien op werkzaamheden die zijn verricht ten behoeve van de eenmanszaak. Voor zover de werkzaamheden zijn verricht ten behoeve van de nieuw opgerichte vennootschappen is appellant niet aansprakelijk.

Janssen-van Kesteren q.q./X

Aansprakelijkheid van feitelijk beleidsbepaler. Werknemer heeft zich zodanig intensief bezig gehouden met de bedrijfsvoering van The 5 c.s. dat hij in die periode in belangrijke mate de zeggenschap over de vennootschappen heeft gehad en het beleid (mede) heeft bepaald. Daarbij overweegt de rechtbank dat het voor het aanmerken als feitelijk beleidsbepaler niet noodzakelijk is dat de werknemer de formeel bestuurder volledig terzijde heeft gesteld. Ook in het geval dat hij samen met de formeel bestuurder het beleid heeft bepaald of op een deelterrein het beleid heeft bepaald kan sprake zijn van feitelijk beleidsbepaler.

XO Home

Bestuurdersaansprakelijkheid. Het feit dat de vennootschap in 2007 en 2008 een negatief eigen vermogen had, naast het feit dat de vennootschap kennelijk nog tot maart 2013 operationeel kon zijn, is volgens de rechtbank onvoldoende om aan te nemen dat de bestuurder had kunnen of moeten voorzien dat de vennootschap de litigieuze verplichtingen niet zou kunnen nakomen. De schuldeiser heeft daarnaast geen andere feiten of omstandigheden gesteld die aannemelijk maken dat de bestuurder enig ernstig persoonlijk verwijt kan treffen.

X c.s./IFS

Incident tot schorsing en hervatting. Appellanten procederen met IFS, voor zover relevant, over een door IFS aan appellanten te betalen bedrag. Door IFS is aangevoerd dat een fusieakte is verleden, waarbij Intres B.V. de verkrijgende rechtspersoon was van IFS. Vervolgens is een splitsingsakte verleden als gevolg waarvan Euretco Financial Services B.V. de activa en passiva betreffende de 'financiële dienstverlening' en het 'centraal betalen' van Intres toebedeeld heeft gekregen, aldus IFS. IFS stelt belang te hebben bij schorsing ex artikel 225 Rv om Euretco te presenteren als de opvolgende procespartij. Appellanten klagen er volgens het hof terecht over dat de splitsingsakte niet in het geding is gebracht, waardoor onvoldoende duidelijk is in hoeverre Euretco sinds de splitsing als de debiteur van appellanten heeft te gelden. IFS wordt opgedragen om bij akte alsnog aan te tonen dat die partij ten opzichte van appellanten als de opvolgende procespartij heeft te gelden. IFS dient bij die gelegenheid tevens in te gaan op de stellingen van appellanten omtrent de door hen gewenste waarborg, zekerheidstelling dan wel hoofdelijke verbondenheid.

Carlande Dienstverlening CV/Pensioenfonds

Commanditaire vennootschap. Door Eiser – de beherend vennoot – wordt betoogd dat hij niet hoofdelijk verbonden kan zijn voor schulden van de vennootschap die betrekking hebben op de periode vóór zijn toetreding tot de commanditaire vennootschap. Volgens de Hoge Raad valt in het Wetboek van Koophandel evenwel geen beperking te lezen tot verbintenissen van de vennootschap die zijn ontstaan nadat een vennoot is toegetreden. De strekking van artikel 18 en 19 WvK brengt mee dat de hoofdelijke verbondenheid van de vennoten alle schulden betreft die ten tijde van hun toetreding tot de vennootschap bestaan, of nadien ontstaan. Om die reden verwerpt de HR het beroep. De HR volgt hiermee de conclusie van A-G Keus.

X/Y

Bestuurdersaansprakelijkheid. De kantonrechter stelt voorop dat voor het aannemen van bestuurdersaansprakelijkheid is vereist dat die bestuurder ter zake van de benadeling persoonlijk een ernstig verwijt kan worden gemaakt: HR 6 februari 2015, ECLI:NL:HR:2015:246 (X/Antea). Volgens de kanonrechter worden aldus hogere eisen dan in het algemeen gesteld, verwijzend naar HR 5 september 2014, ECLI:NL:HR:2014:2628 (Tulip Air). De kantonrechter overweegt dat in casu sprake is van de in de jurisprudentie van de Hoge Raad omschreven situatie dat ‘de bestuurder willens en wetens heeft bewerkstelligd of toegelaten dat de vennootschap haar wettelijke of contractuele verplichtingen niet nakomt met schade voor zijn wederpartij als voorzienbaar gevolg’. Met name acht de kantonrechter van belang dat gedaagde als bestuurder van Consultancy eiser met een oninbare vordering heeft laten zitten. Deze omstandigheid had ertoe moeten leiden dat gedaagde als bestuurder van Exploitatie een bijzondere zorg voor de belangen van eiser in acht had moeten nemen. Hij heeft dat niet gedaan en eiser andermaal met een forse huurschuld laten zitten, terwijl gedaagde als bestuurder van een volgende vennootschap in een naastgelegen pand zijn activiteiten heeft voortgezet. Tevens overweegt de rechtbank dat sprake is van selectieve betaling en feitelijke betalingsonwil jegens eiser.

Bowmer q.q./B.V.’s X, Y en Z

Verplichting tot turboliquidatie. Verzet tegen eerdere vonnissen tot faillietverklaring drie BV’s gegrond verklaard. Vaststaat dat de BV’s verkeren in een toestand van te zijn opgehouden te betalen. In zoverre is voldaan aan de eisen om in staat van faillissement te worden verklaard. Van belang is echter ook hetgeen bekend is omtrent aan- dan wel afwezigheid van vermogen. In de onderhavige situatie was geen noodzaak om (zelf) faillissement aan te vragen. Er waren geen overeenkomsten meer met werknemers of een verhuurder. Het bestaan van de bank als schuldeiser levert ook geen voldoende noodzaak op. Er is naar verwachting geen te executeren vermogen en dus eigenlijk ook geen belang bij het aanvragen van de faillissementen. Anderzijds is er wel het belang van een aan te stellen curator om verschoond te blijven van een faillissement waarin op voorhand vaststaat dat alle kosten voor rekening van een curator zullen komen. In het licht van de omstandigheden bezien is sprake van misbruik van het faillissementsrecht. Besluit tot ontbinding ex artikel 2:19 lid 4 BW had moeten worden genomen. Toewijzing verzoek tot vernietiging vonnissen.